Cud, o którym dzisiaj czytamy, dzieje się jakby mimochodem, przy okazji. Jezus odsyła trędowatych do kapłanów a oni idąc zostają oczyszczeni. Może właśnie dlatego tylko jeden z nich uznaje, że powinien podziękować Uzdrowicielowi. Reszta przyjmuje cud jako „zwykłość”, która się im należała. Jezus nie pragnie wdzięczności dla siebie, ale dba o chwałę Ojca i dlatego wyjaśnia cudzoziemcowi, że jego wiara jest powodem cudu. Niezwykłość wiary, u tego, który nie był jej świadomy, zaskakuje. Czy mam wiarę, która mobilizuje mnie do wdzięczności?