lipiec/sierpień 2012

Wskazówki proroka Jeremiasza są nadal aktualne. Dotyczą one nie tylko pasterzy oddanych sprawie głoszenia słowa Bożego, ale również tych, którzy zamknęli się w swym egoizmie i widzą jedynie własny interes. Najlepszym Pasterzem jest Chrystus. On też zjednoczy ludzkość i pojedna ludzi z Bogiem. Jezus troszczy się o swoich apostołów i pragnie, aby nabrali sił przed kolejnym zadaniem głoszenia Dobrej Nowiny. Jeśli nie mieli nawet czasu na posiłek, to znaczy, że głosili Ewangelię bez ustanku. Ich powrót jest niezwykle radosny. Dzielą się ze swym Mistrzem osiągnięciami. Zapominają o zmęczeniu. „Wielka radość tamtego czasu ujawnia się zarówno w ciężkiej pracy tych, którzy nauczali, jak i w ogromnym wysiłku tych, którzy słuchali” (Beda).

Wtedy Chrystus, dobry Pasterz, troszczy się o nich jak o dzieci i prosi, aby odpoczęli. Miejsce pustynne to nie tylko wyciszenie, ale też odpoczynek w bliskości z Mistrzem. W takim miejscu rozmawiali ze sobą do woli, nikt im przecież nie przeszkadzał. Uczą się od Jezusa, że po wyczerpującej pracy należy odpocząć w ciszy i spokoju. Zakończona działalność misyjna jest dla apostołów okazją, aby znów stali się uczniami Chrystusa. Cieszą się wspólnym przebywaniem z Nim. Tym bardziej, że tłum bardziej pragnął od Chrystusa materialnej pomocy niż duchowego wsparcia.

 

„Kościół naszym domem”

Program duszpasterski Kościoła w Polsce