wrzesień/październik 2012

Kościół opuszczony i wzgardzony przez ludzi, ujrzał, jak widzieliśmy, zakończenie tego, co wycierpiał dla Boga, tak właśnie, jak mu przepowiadało proroctwo Izajaszowe: „Ciesz się pustynio spragniona, raduj się pustynio i kwitnij jak lilia! I rozkwitną i radować się będą pustynie. Nabierzcie siły, ręce omdlałe i kolana bezwładne, pocieszcie się ludzie małego ducha, nabierzcie siły, nie bójcie się! Oto Bóg nasz pomstę bierze i brać będzie, sam przyjdzie i zbawi nas! Albowiem – powiada – wytrysnęła z pustyni woda i jar się otworzył w ziemi spragnionej, i kraina bezwodna zamieni się w stawy, i ku ziemi spragnionej źródło wody wytryśnie” (Iz 35,1-4,6n.).