wrzesień/październik 2012

Za kogo Mnie uważacie? Normal 0 21 false false false MicrosoftInternetExplorer4 Za kogo Mnie uważacie?Mesjański tekst z Księgi proroka Izajasza wprowadza w klimat przyszłego prześladowania Sługi Jahwe. Prorok poucza Izraelitów, że Mesjasz będzie cierpiał. Poucza także swych uczniów sam Jezus, przywołując Izajaszowi nauczanie.Chrystus odsłania przed apostołami najgłębszą swą tajemnicę o swoim posłannictwie. I choć uczniowie nie rozumieją do końca słów Mistrza, to jednak Piotr wyznaje wiarę w Jezusa, że jest Mesjaszem. Mesjasz oznacza to samo, co Chrystus, gdyż «Mashiah» po hebrajsku oznacza to samo, co po grecku Chrystus, a jest tłumaczone jako «Namaszczony». Stąd «chrisma» po grecku oznacza namaszczenie. Chrystus zatem, czyli namaszczony, nazywany jest Panem, ponieważ tak właśnie mówił Piotr: «Bóg namaścił Go Duchem Świętym i mocą» (Beda). Jednak za chwilę, na słowa Mistrza o męce, Piotr staje się niejako przeciwnikiem Mistrza, gdyż neguje to, co ma na Niego przyjść. Dlatego Chrystus zgromił Piotra, porównując jego słowa do słów samego szatana. W każdej wspólnocie są tacy członkowie, którzy pragną, aby była ona idealna, aby należeli do niej sami uczciwi, pokorni, pobożni, oddani ludzie. Nic bardziej błędnego. Dlatego słuchamy słów św. Pawła i wraz z wyznawaną wiarą dokładamy nasze uczynki, które z niej wynikają. To cecha dynamicznej wspólnoty.Kościół naszym domemProgram duszpasterski Kościoła w Polsce

A więc jak przez nieposłuszeństwo dziewicy człowiek upadł, a upadając umarł, tak przez Dziewicę, która była posłuszna słowu Bożemu, człowiek na powrót ożył i przyjął życie. Pan bowiem przyszedł szukać zaginionej owcy. A zagubił się człowiek. I dlatego nie powstało jakieś nowe stworzenie, ale rodząc się z tej, której ród był od Adama, zachował podobieństwo ukształtowania.

Dlaczego to musi odbywać się w taki sposób – nie sposób nie zapytać po usłyszeniu Ewangelii; dlaczego nie może po prostu powiedzieć Jezus wprost, o co Mu chodzi, ogłosić się Bogiem, udowodnić, co przecież przyszłoby mu bez trudu? Przecież nie zanegowałoby to ludzkiej wolności, i tak można by sprzeciwić się Mu – jak uczynił to diabeł.

Kiedy bierzemy do ręki pięknie wydaną książkę, wiemy, że na jej kartach znajdziemy nie tylko litery zamieniające się w słowa, ale także wolne od druku przestrzenie. Takie białe karty, na przykład na początku nowego rozdziału, są niezbędne. Pozwalają nam odetchnąć od natłoku słów, są jak chwila ciszy po homilii albo krótka przerwa między jedną częścią koncertu symfonicznego a drugą. Wsłuchując się w dzisiejszą liturgię można odnieść wrażenie, że mówi nam ona o słowach i milczeniu.

Spoglądając na rzeczywistość współczesnego Kościoła można odnieść wrażenie, że czasem jest On jak zapomniany budynek może nie w sensie technicznym ale duchowym. Przechodzą obok Niego obojętnie ci, dla których kiedyś był najcudowniejszym schronieniem. Krytykują Go ci, którzy dostrzegając mankamenty i niedoskonałości, nie uczynili nic aby je zmienić. Stać ich tylko na oczernianie i oskarżanie, bez pomysłów na rozwiązania.

Nie lubimy, kiedy ocenia się nas po pozorach. Denerwujemy się, gdy ktoś wypowiada się na nasz temat, chociaż tak naprawdę nas nie zna. Często naszym myśleniem o człowieku rządzą szablony, które niekiedy są powodem odrzucenia drugiej osoby.