wrzesień/październik 2012

Nie rozumieli tych słów

Czytamy w Piśmie Świętym: Po niejakim czasie Kain składał dla Pana w ofierze płody ziemi, zaś Abel składał również pierwociny ze swoich owiec i ich tłuszczu. Pan wejrzał na Abla i na jego ofiary, na Kaina zaś i na jego ofiary nie chciał patrzeć. Smuciło to Kaina bardzo i chodził z ponurą twarzą. Pan zapytał Kaina: Dlaczego jesteś smutny i dlaczego twarz twoja jest ponura? Gdybyś złożył twoją ofiarę w sposób właściwy, ale ty niewłaściwie dokonałeś podziału, czyż więc nie zgrzeszyłeś? Uspokój się. To do ciebie powróci i będzie w twej władzy. A Kain rzekł do Abla, brata swego: Chodźmy na pole. A gdy byli na polu, Kain rzucił się na swego brata Abla i zabił go (Rdz 4,3-8).

Uderzyły mnie trzy fragmenty dzisiejszych czytań. Odnajduję w nich problem naszej relacji wobec Ojca i wobec współbraci w Kościele, naszym domu.

To, co się najpierw rzuca w oczy w dzisiejszej ewangelii, to fakt, że apostołowie kłócą się o pierwszeństwo tuż po Jezusowej zapowiedzi męki, śmierci i zmartwychwstania. Tak jakby nic nie rozumieli. A może rozumieli, ale na swój sposób, mniej więcej tak: Mistrz odchodzi, umrze, a zatem trzeba zatroszczyć się o swoją pozycję. Przy Jezusie – mocnym w słowie i czynie Nauczycielu z Nazaretu uczniowie są ważni. Kiedy Go zabraknie, trzeba będzie zatroszczyć się o swoją przyszłość i ustalić nową hierarchię ważności. Trzeba będzie zawalczyć o swoją pozycję.

Małe dziecko płacze często, bo to jedyny znany mu sposób okazania niezadowolenia. Potem jednak dorasta i uczy się różnych form wyrażania swojego rozżalenia, mniej lub bardziej złożonych, bardziej lub mniej skrytych. A czasem tak ukrytych, że już nawet nie potrafi wyrazić swojego rozczarowania, bo przed nim samym jest ono schowane.

Jest jeszcze jedna grupa, choć rzadko bywa na mszy. Prawdziwe zwierzęta, bez uczuć wyższych. Tylko praktyczny interes – co jest dobre dla mnie, co się opłaci, co da mi radość. Mogę do upadłego zachęcać ich do współczucia. Zwierzę poczuje tylko zadowolenie, że ofiara cierpi. I dla nich jest szansa, zwykle przez jakieś potężne nieszczęście. Zależy, ile człowieczeństwa w sobie zostawili.