wrzesień/październik 2012

Zdarzały się przypadki wśród nowo nawróconych chrześcijan, że zbyt szybko porzucali ideały Ewangelii i zaczynali żyć według starego stylu życia – przed przyjęciem chrztu, między innymi poprzez gromadzenie bogactwa. Święty Jakub ostro formułuje swoje przestrogi względem takich ludzi. Apostołowie, którzy mieli dar wyrzucania złych duchów, zazdrościli, że ktoś inny, kto nie chodził z nimi, został również obdarzony tym darem. Pan przestrzega uczniów, aby nie byli skoncentrowani tylko na samych sobie oraz żeby nie oceniali źle tych, którzy nie należeli do ich wspólnoty. „Nie powinniśmy się martwić, gdy ktoś, kto nie należy albo jeszcze nie należy do Kościoła, tzn. pośród których Bóg nie zamieszkuje albo jeszcze nie zamieszkuje, dokonuje dobrych dzieł Jego mocą, jak to było w przypadku owego, który w imię Chrystusa wyrzucał złe duchy. I choć nie był uczniem Chrystusa, to jednak Pan polecił, by mu pozwolono kontynuować, ponieważ wiele dawał przekonujące świadectwo Jego imieniu” (Augustyn).

Każda wspólnota parafialna, nawet ta złożona z dzieci (ministranci, schola), działająca w prostocie ducha, podaje kubek żywej wody, zaczerpując ze źródła. Każdy człowiek, wedle woli Pana, może czynić dobro – tak w Kościele, jak i poza nim.

 

„Kościół naszym domem”

Program duszpasterski Kościoła w Polsce