wrzesień/październik 2012

Kto by chciał być pierwszym…

Oto Izajasz wprost mów o milczeniu [Chrystusa], które zachował, gdy otaczający Go tłum pokrzykiwał i oskarżał: „jak baranek na zarżnięcie prowadzony i jak jagnię przed strzygącym go jest milczące, tak nie otwiera ust swoich” (Iz 53,7). Następnie wykazując niesprawiedliwość wyroku, dodał: „Po uwięzieniu i sądzie został zgładzony” (Iz 53,8), czyli nikt nie osądzał sprawiedliwie. Wyjaśnia też przyczynę śmierci. Będąc niewonnym i bez grzechu, nie pokutował za swoje przewinienia, lecz wydany został za grzechy całego świata, „choć nie popełnił bezprawia i fałsz w jego ustach nie postał” (Iz 53,9).

Dzisiejsze czytania wydają się być dobrze nam znane. Przykazanie służby drugiemu, przykład Syna Bożego, który przyszedł służyć, a nie żeby Mu służono. Lekcja pokory.

Medialne propozycje tego świata są aż nadto przejrzyste. Piękno i młodość, bogactwo i zdrowie stały się marzeniem miliardów ludzi na ziemi. Wszystkie wysiłki cywilizacji idą w kierunku swoistego „wparcia” idei beztroskiego życia. Medycyna pospołu z psychologią starają się wyciągnąć człowieka z egzystencjalnego „doła” i zaproponować mu życie łatwe, lekkie i przyjemne, dostatnie.

Do Jezusa podeszło dwóch Jego uczniów, Jakub i Jan, i wystosowali pewien wniosek. Prosili o najlepsze miejsca przy boku Jezusa, gdy odniesie już zwycięstwo. Zuchwałość tych uczniów i brak zrozumienia jest wręcz niewiarygodna, a jednak wystąpiła. Czy tych dwóch uczniów, przebywających blisko Jezusa, przegapiło zupełnie to, co jest istotą misji naszego Zbawiciela?

Spójrzmy na Jezusa. Jego postawa jest inna… Nie zareagował On oburzeniem na egoistyczną prośbę dwu apostołów. Miałby powody skrytykować ich za niezdolność do zrozumienia tylekroć wyjaśnianej im misji. Byli oni przecież wybranymi świadkami znaków, które czynił. Jezus ma powody, by skarcić również pozostałych uczniów… Oburzali się, bo w sercach mieli te same ambicje, a ktoś ich uprzedził…