wrzesień/październik 2012

Teraz posłuchaj, jakimi słowami Dawid zapowiedział obejmujące świat zwycięstwo nauki [apostolskiej]: Żądaj ode mnie a dam ci narody w dziedzictwo i w posiadanie krańce ziemi (Ps 2,8). Podobnie mówił inny prorok: Bo kraj się napełni znajomością Pana na kształt wód, które przepłyną morze (Iz 11,8). Zauważ, z jaką łatwością [wszyscy] stają się posłuszni nie będą już pouczać bliskich, mówiąc jeden do drugiego: Poznajcie Pana!

Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną… to wołanie Bartymeusza spod Jerycha przenika dzisiejszą liturgię słowa… to jest wołanie dramatyczne, nie może zostać niezauważone, bo reprezentuje wołanie człowieka, wołanie ludzkości. To jest krzyk człowieka, który uznał, że jest absolutnie bezsilny i staje wobec Boga nie wiedząc innego ratunku. Tutaj już nie ma miejsca na kalkulacje, nie ma okazji do realizacji starego powiedzenia: Bogu świeczkę – diabłu ogarek, pozostała tylko jedna nadzieja: Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną…