wrzesień/październik 2012

Chrześcijanie w ocenie wartości polityki biorą pod uwagę wartość życia wspólnoty obywatelskiej. Zdają sobie sprawę, że jednostki, pojedyncze rodziny, a nawet zrzeszenia, potrzebują współpracy w ramach społeczeństwa, aby skuteczniej osiągnąć swoje cele. Dlatego angażują się w życie różnych wspólnot. Z tego też powodu powstają wspólnoty polityczne. Uzasadnieniem dla ich istnienia jest dobro wspólne wszystkich ich członków. Dlatego, choć niewątpliwie skuteczność polityka jest jego ważnym atutem, w ocenia jego działania należy brać pod uwagę również moralny aspekt jego działań i odniesienie do dobra wspólnego.

Jedność Kościoła manifestuje się między innymi przez praktykę wspólnoty dóbr. Dzielenie i wzajemne obdarowywanie tworzy więzy. Dopiero wtedy możliwe stają się znaki i cuda umacniające wiarę, niemożliwe w klimacie pełnego lęku zabezpieczania własnej egzystencji. Nikt nie zostaje pozbawiony nadziei, ożywianej dzięki przeżywaniu jedności ducha i jedności serc.

Chrześcijaństwo jest obecne w Europie od początku już ponad 2 tysiące lat. Dlaczego tak wielu Europejczyków woli odwoływać się do modnych i nowych ideologii, albo przeciwnie do pogańskich bałwanów? Dlaczego odrzuca tę istotną część własnej historii będącej ważnym elementem tożsamości Starego Kontynentu? Europa została ukształtowana przez chrześcijaństwo. Nie tylko na etapie chrystianizacji, która nie tylko była procesem przyjmowania nowej religii, ale związanej z nią wysokiej kultury greckiej, rzymskiej i żydowskiej cywilizacji. Także w epoce renesansu, a nawet w epoce oświecenia, to chrześcijańska myśl była płodną i inspirującą. Może po prostu od starych, pierwszych apostołów Europy, powinniśmy uczyć się cierpliwości, wytrwałości i odwagi.

Zadanie misyjne powierzone przez Chrystusa uczniom powinno angażować wszystkich chrześcijan, cały lud Boży. To powszechne zaangażowanie całej wspólnoty ułatwi lub wręcz umożliwi właściwe zdiagnozowanie współczesnych problemów, pragnień i nadziei ludzkości, którą Chrystus musi uzdrowić, oczyścić i napełnić swoją obecnością. Jego orędzie jest bowiem wciąż aktualne, przenika w samo serce historii i może dać odpowiedź na najgłębsze niepokoje każdego człowieka. Benedykt zwraca także uwagę na pewne przeszkody w ożywianiu zapału ewangelizacyjnego.