lipiec/sierpień 2013

 

 

Fragment Listu św. Pawła do Kolosan jest hymnem na cześć Chrystusa. Jest On głową Kościoła. Jest Początkiem i Końcem. To właśnie w Chrystusie cały świat ma rację bytu, bo w Nim mieszka cała pełnia. Jest na czele wszystkich, którzy po śmierci dostąpią zmartwychwstania. Z hymnu wynika, że Kościół spełnia zbawczą rolę w całym wszechświecie.

O sens życia wiecznego pyta także uczony w Prawie, ale czyni to specjalnie, bo wystawia Jezusa na próbę. Pytanie jest więc podstępne. Chodzi o to, że Jezus poprzez swą naukę i czyny sprawiał kłopoty ortodoksyjnym Żydom. A przecież znali oni doskonale Prawo dane im przez Mojżesza. Ów uczony wybrał z całego kodeksu moralności (sześćset trzynaście przykazań) najważniejsze. Nie był pewien co do tego, jak należy rozumieć sens słowa „bliźni”. W odpowiedzi słyszy przypowieść o miłosiernym Samarytaninie.

Jezus poszerza krąg „bliźnich” o Samarytan, co dla Żydów było niemożliwe do przyjęcia. Zacieśnili oni bowiem pojęcie „bliźni” do prawych wyznawców judaizmu. Bohaterem przypowieści jest więc Samarytanin, który według Żydów nie może być ich bliźnim. Uczony w Piśmie, zapominając o antagonizmach między Żydami a Samarytanami, choć nie wypowiada słowa „Samarytanin”, przyznaje jednak, że to właśnie on jest bliźnim człowieka. Jezus nakłania go do bycia miłosiernym. Propozycja pastoralna: w trakcie homilii wypada posłużyć się paschałem i słowami poświęcenia paschału z liturgii Wigilii Paschalnej.

 

„Być solą ziemi”

Program duszpasterski Kościoła w Polsce