lipiec/sierpień 2013

Kolosanie dowiadują się od św. Pawła, że z Chrystusem zostali pogrzebani w chrzcie i z Nim też zostali wskrzeszeni przez wiarę w moc Boga, który Go wskrzesił. Sakrament chrztu sprawia, że człowiek po przyjęciu chrztu jest bez grzechu. Tak jak śmierć fizyczna powoduje spustoszenie w sferze ciała, tak grzech czyni to w sferze ducha. Duchowy człowiek traci życie, trzeba go więc na nowo powołać do życia. Wszystkie dary, jakie otrzymujemy w chrzcie świętym, są wynikiem zbawczych zasług Chrystusa.

Uczniowie Jezusa wiedzieli, że Jan Chrzciciel uczył swoich uczniów się modlić, ponieważ niektórzy z nich byli jego uczniami. Proszą więc Mistrza, aby ich też nauczył modlitwy – wiary i ufności w Bogu. Wówczas Chrystus podaje im słowa modlitwy, którą po dziś dzień chrześcijanie codziennie odmawiają – „Ojcze, niech się święci imię Twoje…”. Następnie dodaje także pouczenie, w jaki sposób należy prosić Ojca w niebie o wszelkie dary, na przykładzie podróżnego proszącego gospodarza o trzy chleby.

Ludzie potrafią czynić dobro względem siebie, prosząc o coś, co dla nich jest ważne. Tym bardziej Bóg, który jest miłością odwieczną, wysłuchuje człowieka. Trzeba Go jednak usilnie prosić w pokorze serca.

Propozycja pastoralna – Obdarzamy uczestników liturgii pamiątkowym obrazkiem ze słowami: „Módl się – indywidualnie i wspólnie – słowami, które dobrze znasz od dzieciństwa: Ojcze nasz, któryś jest w niebie…”.

 

„Być solą ziemi”

Program duszpasterski Kościoła w Polsce