lipiec/sierpień 2013

Izraelici znali wydarzenia, które miały na nich przyjść. Dowiadywali się tego z zapowiedzi „ojców”. Autor Księgi Mądrości ma tu na myśli nauczanie patriarchów. Ogólne zapowiedzi dotyczyły wyjścia z Egiptu czy niewoli babilońskiej oraz tego, że niewola zakończy się szczęśliwie, a narody ciemiężców poniosą zasłużoną karę. „Te obietnice pozwalały Izraelitom żyć nadzieją, że już niedługo będą mogli opuścić miejsce uciążliwej niewoli”. W tym trudnym czasie łączyła ich modlitwa, wspólne praktyki religijne, które sprawowali nawet w obliczu prześladowań: „zaczynali śpiewać hymny przodków”. W ten sposób pomnażali w sobie wiarę.

Wielkość wiary została także ukazana Hebrajczykom. Autor Listu do nich mówi wprost: „Wiara jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy”. Abraham, jako patriarcha narodu, też całkowicie zawierzył Bogu. Został wystawiony na próbę (gdy był proszony o ofiarę ze syna Izaaka) i przeszedł ją pomyślnie. Dlatego odegrał specjalną rolę w dziejach Izraela. Bóg poucza Abrahama przez cierpliwość. Podobnie wyraża się o Sarze – żonie Abrahama. Wiara Abrahama została podwójnie wynagrodzona: zachował syna Izaaka oraz objawiona mu została tajemnica zapowiedzi ofiary. Wypełniła się ona w Chrystusie.

 

„Być solą ziemi”

Program duszpasterski Kościoła w Polsce