wrzesień/październik 2013

 

Podczas pobytu Mojżesza na górze Synaj lud odstąpił od prawdziwej wiary. Uczynił sobie cielca z metalu, któremu oddawał hołd. Bóg postanowił wyniszczyć wiarołomnych, ale Mojżesz usilnie wstawiał się do Niego, przypominając przymierze zawarte z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem. Bóg przychylił się ku prośbie Mojżesza i w swym miłosierdziu przebaczył grzesznemu ludowi.

Tymoteusz dowiaduje się od św. Pawła o jego grzesznej przeszłości, ale także o tym, że wtedy działał „z nieświadomością i w niewierze”. Dlatego dostąpił miłosierdzia. Oświecony przez poznanie Chrystusa naucza, że On przyszedł przekonany, że miłosierdzie, które mu Bóg okazał, jest nie tylko jemu wyświadczonym dobrodziejstwem.

Myślą przewodnią Ewangelii jest radość Boga z nawrócenia grzesznika. Żydzi uważali za grzeszników nie tylko tych, którzy prowadzili niemoralne życie, ale także tych, którzy „należeli do kategorii ludzi stojących poza nawiasem ludu wiernego”. A za takich w oczach faryzeuszy i uczonych w Piśmie uchodzili celnicy. Przypowieści są więc pouczeniem dla nich, że Bóg cieszy się z nawrócenia każdego człowieka. Dlatego „trzeba się weselić i cieszyć”, że grzesznik był umarły dla Boga, powrócił znów do Niego i otrzymał nowe życie.

 

„Być solą ziemi”

Program duszpasterski Kościoła w Polsce