wrzesień/październik 2013

Ostra i zdecydowana krytyka pysznych, bogatych i egoistycznych Izraelitów jest uzasadniona. Prorok Amos zdaje sobie bowiem sprawę, że dotyka wyższych warstw społecznych w Izraelu, ale uważa również, że szkodzą państwu izraelskiemu. W tym czasie było ono podzielone na królestwo izraelskie i judzkie. Prorok gani więc beztroskę mających władzę i pieniądze wobec losów królestwa izraelskiego. Należy być roztropnym w używaniu dóbr tego świata. Niepohamowanie w tym względzie prowadzi do zguby. Dla św. Pawła mężem Bożym jest Tymoteusz. Wskazuje mu, jakie cechy powinien zdobywać, że powinien „walczyć w dobrych zawodach o wiarę”, ma zdobyć życie wieczne, bo w tym celu został powołany. Prosi go, a nawet nakazuje, aby „zachował przykazanie nieskalane” – chodzi o depozyt wiary.

Przypowieść o bogaczu i Łazarzu zawiera wątek znany z podobnych opowiadań egipskich i z Talmudu, a mianowicie ten, że kto jest dobry na ziemi, może liczyć na dobre potraktowanie także w królestwie umarłych; kto na ziemi jest złym człowiekiem, bez względu na tytuły i zaszczyty, po śmierci spotka się z potępieniem. Bogaci w Ewangelii według św. Łukasza to są ci, którzy w stosunku do Jezusa pozostali „na zewnątrz” oraz „z daleka”. Jezus piętnuje u takich ludzi to, że uczynili ze swego bogactwa „wyłączny ideał życiowy”. To Bóg ma być dobrem najwyższym.

 

„Być solą ziemi”

Program duszpasterski Kościoła w Polsce