wrzesień/październik 2013

 

Cudowne uzdrowienie Naamana dokonało się za pośrednictwem proroka Elizeusza. Ale na początku ten trędowaty żołnierz powątpiewał w siedmiokrotne zanurzenie się w Jordanie. Po oczyszczeniu ciała z trądu wyznał wiarę w jedynego i prawdziwego Boga. „Opatrzność Boża doprowadziła do wyznania wiary poganina i do służenia Bogu”.

W drugim czytaniu św. Paweł poucza Tymoteusza, aby pamiętał o tym wszystkim, co Jezus uczynił dla ludzi. Apostoł, będąc wówczas w więzieniu, umacnia się w wizerunku Chrystusa umęczonego i wywyższonego. Wierzy w to, że jego cierpienia przyczynią się do przyszłej chwały, która jest w Chrystusie.

O cudownym uzdrowieniu jest także mowa w Ewangelii. Dziesięciu trędowatych prosi Chrystusa o zlitowanie się nad nimi. Pan każe im pokazać się kapłanom. Dla „nieczystych” ta chwila była próbą wiary, bo dopiero w trakcie drogi dokonało się oczyszczenie, ale tylko jeden z nich, Samarytanin, wrócił i wychwalając Boga, podziękował Jezusowi za uzdrowienie. Dziewięciu pozostałych, którzy byli Żydami, nie poznało dzieła samego Boga i nie wyraziło wdzięczności Chrystusowi. Do Samarytanina zaś Jezus powiedział: „Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła”. Wiara jest nieodzownym warunkiem skuteczności znaku Jezusa. Czy zawsze jesteśmy wdzięczni Jezusowi za uzdrowienia ciała i duszy?
 

„Być solą ziemi”

Program duszpasterski Kościoła w Polsce