wrzesień/październik 2013

Jeśli troska o człowieka skrzywdzonego zasługuje na wzmiankę, to łaskawość okaże się jeszcze większa, gdy się go obdarzy dobrodziejstwem. Jeśli bowiem kto drwi z ubogiego, znieważa Stwórcę (Prz 17,5), to kto troszczy się o stworzenie, czci Stwórcę…

Jak sprawić, by ludzie uwierzyli, że są ślepi? By zrozumieli, że aby być naprawdę szczęśliwym, trzeba chcieć: Rabbuni, abym przejrzał! i iść za Nim drogą?

Czyż nie jesteśmy bardzo często podobni do niewidomego żebraka Bartymeusza? Czyż nie jesteśmy ślepi i niejednokrotnie bez jakiejkolwiek perspektywy? Czy nie wydaje nam się, że życie się nam pokiereszowało i nie ma dla nas żadnej szansy na naprawę?

Z Jerycha też ruszyła procesja spory tłum z uczniami i z Jezusem na czele. Bartymeusz musiał jakoś zatrzymać Jezusa, aby zwrócił na niego uwagę. Co może w takiej chwili uczynić niewidomy? To wiedzą tylko ci, którzy mają poważny problem ze zdrowiem. W takim momencie człowiek uczyni się wszystko, aby zwrócić na siebie uwagę.

Przez sakrament chrztu św. (obraz) należymy do rodziny Bożej, w której ojcem jest Pan Bóg. Pan Bóg cieszy się, gdy z Nim rozmawiamy (obraz) i na pierwszym miejscu dziękujemy Panu Bogu za życie, rodzinę, szkołę. Pan Bóg interesuje się nami i pragnie, abyśmy Mu opowiadali o tym, co przeżywamy w domu, w szkole, w kościele.