wrzesień/październik 2013

Wiara Piotra jest skałą Normal 0 21 false false false MicrosoftInternetExplorer4 Wiara Piotra jest skałąGdy już Salomon zbudował świątynię w Jerozolimie, stanął wśród wszystkich zebranych przed ołtarzem Pana i modlił się. Słowa tej modlitwy zawarte w Pierwszej Księdze Królewskiej wskazują na wielkość Boga, który uniża się w tym celu, aby zamieszkać wśród ludzi. Król prosi Boga, aby wysłuchał modlitwy jego i ludu Izraela i aby dniem i nocą spoglądał na świątynię.Pierwszy List świętego Piotra Apostoła poucza, że Chrystus jest kamieniem, który ludzie odrzucili, ale Bóg Go wybrał. Podobnie chrześcijanie są żywymi kamieniami, stanowiącymi duchową świątynię. Stanowią święte kapłaństwo, są wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, świętym narodem, ludem na własność Bogu przeznaczonym.Niedaleko Cezarei Filipowej miało miejsce wydarzenie niezwykle ważne dla jedności Kościoła. Jezus pytał swych uczniów, za kogo ludzie Go uważają. Okazało się, że jedni uważają Go za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza. Gdy z tym pytaniem zwrócił się do apostołów, wtedy w ich imieniu odpowiedział Szymon: Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego. Wówczas Chrystus odpowiada błogosławieństwem i nazywa Szymona Piotrem, czyli opoką (skałą), na której zbuduje Kościół. Dał mu symboliczne klucze symbol władzy w Kościele. Od tego czasu Piotr stał się zastępcą Chrystusa na ziemi.Być solą ziemiProgram duszpasterski Kościoła w Polsce

Salomon staje przed Bogiem i uwielbia go, jak gdyby zapraszając do swojej świątyni. W naszych czasach budujemy mnóstwo kościołów, mamy możliwość by świątynię postawić niemal na każdym osiedlu. Czy my również zapraszamy Boga do naszych świątyń?

Odczytany dziś fragment Pierwszego Listu św. Piotra Apostoła właśnie nas poucza, że Chrystus jest kamieniem, który ludzie odrzucili, ale Bóg Go wybrał. Podobnie my jesteśmy żywymi kamieniami, stanowiącymi duchową świątynię. Stanowimy więc święte kapłaństwo, wybrane plemię, lud przeznaczony na własność Bogu.

Pierwsze skojarzenie, jakie mamy ze słowem kościół to budynek kościelny. Jakby to było najważniejsze, jakbyśmy ciągle patrzyli przez ciało i krew, a nie przez objawienie Ojca. Może dlatego w metaforyce autora drugiego czytania słyszeć chcemy właśnie tylko metaforykę: jak kościół (budynek) zbudowany jest z kamieni, tak Kościół (wspólnota wierzących) z żywych kamieni, czyli ludzi; taka poezja, tylko poezja. Odwróćmy spojrzenie: to budynek kościelny zbudowany jest z cegieł, które są cieniem/obrazem prawdziwych duchowych kamieni; to coś więcej niż poezja. Kościół z żywych kamieni idzie przez świat dzięki każdemu z nas, i nie straszna mu przestrzeń, bo nawet w rozproszeniu stanowimy jedno.

Człowiek jest z natury religijny i badania archeologiczne wyraźnie pokazują, że praktycznie od zawsze na swój sposób wierzył w Boga lub w wielu bogów. Ta pierwotna religijność miała swoje charakterystyczne cechy. W religii naturalnej ograniczano pole działania bóstwa do świątyni próbowano zamknąć bóstwo w czterech ścianach budynku. Istniał wyraźny podział pomiędzy sferą sacrum, czyli świętą a profanum, czyli doczesną.

Jak w każdą niedzielę przychodzimy do naszego kościoła parafialnego, by spotkać się z Jezusem. Spróbujmy opisać nasz kościół. Czy ktoś może gdzieś usłyszał, kiedy był zbudowany? Ile lat to już upłynęło? Co jeszcze możemy o nim powiedzieć? Czy ma wieżę? Co znajduje się na wieży? (dzwony). Co możemy jeszcze powiedzieć o nich? Kiedy je możemy usłyszeć? Co jeszcze możemy powiedzieć o naszym kościele, patrząc na niego na zewnątrz?