wrzesień/październik 2013

W życiu naszym wewnętrznym jakże często zawracamy ze złej drogi, opamię­tujemy się dopiero wtedy, gdy spadnie na nas krzyż. Powoli otwierają się nam oczy i poznajemy, że krzyż staje się naszym nauczycielem i wychowawcą, który pozwala nam wejrzeć głęboko w siebie, we własne życie osobiste, poz­nać swoją godność i przeznaczenie. Zadziwia nas też jego siła i jakaś nad­zwyczajna moc, która jest zdolna zmienić nasz dotychczasowy kierunek życia, nadać mu dawno już utraconą barwę, smak, a nawet zapalić do wielkiej twór­czości.

Mędrzec grecki szedł w biały dzień z zapaloną latarnią po ulicach miasta i wołał: Szukam człowieka, szukam człowieka! Jest tylu ludzi, ale nie ma człowieka. Czy nie tak i my wołaliśmy, gdy nam było ciężko, a nie znaleź­liśmy człowieka o wielkim i szlachetnym sercu? Bez serc, bez ducha, to szkieletów ludy (A. Mickiewicz).