lipiec/sierpień 2014

Żyjcie według Ducha!

Dziś Bóg zdaje się źle nastawiony do mocnych, mądrych i cielesnych (tj. zwykłych), a pochyla się nad słabymi, prostymi i zmęczonymi, byleby byli z Ducha. Zdaje się to nam piękne i krzepiące, ale czy nie jest jednostronne i niekonsekwentne?

Raduj się wielce, Córo Syjonu, wołaj radośnie, Córo Jeruzalem!. To pełne religijnego uniesienia wołanie mówi nam najpierw o szczęściu. Jego źródłem mogą stać się na przykład dobrodziejstwa przyrody. Kogóż z nas nie cieszą o tej porze roku kwiaty i drzewa, i słońce. Święty Paweł przekonywał mieszkańców Listry: [Bóg] zsyłał wam deszcz z nieba i urodzajne lata, karmił was i radością napełniał wasze serca (Dz 14,17).

Wojna jest prostą konsekwencją życia bez Ewangelii. Jeśli w relacjach z drugim człowiekiem za wszelką cenę dochodzę swojej sprawiedliwości, jeśli nie potrafię przebaczyć, jeśli używam argumentu siły, żeby postawić na swoim to kieruję się wojennymi zasadami. Jeśli moje działania pomnożę kilkadziesiąt milionów razy (liczba mieszkańców średniej wielkości państwa), to otrzymam wojnę w czystej postaci. Drugorzędna jest kwestia użytej broni, nakładów finansowych, długości linii frontu. Duch wojenny to zaprzeczenie ewangelicznej miłości i miłosierdzia na skalę światową.

Ufam, że wszyscy obecni w kościele wsłuchali się uważnie w dzisiejszą ewangelię. Pan Jezus zauważył, że Jego uczniowie są zmęczeni. Co takiego robili, że byli zmęczeni? Towarzyszyli Panu Jezusowi, kiedy wędrował przez Palestynę i głosił napotykanym ludziom Ewangelię. Pewnie zrobili pieszo bardzo wiele kilometrów, pewnie było bardzo gorąco, więc nie można się dziwić, że poczuli się bardzo znużeni i potrzebowali odpoczynku. I oto, jak to zapisał św. Mateusz, Pan Jezus zauważył ich zmęczenie i powiedział: Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Co znaczą te słowa?