lipiec/sierpień 2014

Oto siewca wyszedł siać

Może więc trzeba siać, nie zastanawiając się zbytnio nad tym, czy gleba dostatecznie żyzna? Skoro słowo głoszone przez Chrystusa narażone jest na to, że padnie na grunt nie gwarantujący jego przyjęcia, to tym bardziej mój przekaz Bożego słowa niech się dokonuje na co dzień niezależnie od ułomności i upadków każdego człowieka, także moich.

Słowo Boże wymaga uważnych słuchaczy, którzy się na nie otworzą i pozwolą mu się przemienić. Jakże często słuchamy bezmyślnie czytań mszalnych, a w trakcie homilii myślimy o czymś zupełnie innym, tak iż po wyjściu z kościoła nie potrafimy powiedzieć, co było ich treścią. Na słowo Boże trzeba się zdać całkowicie i do tego osobiście. Trzeba je odczytać i usłyszeć jako odnoszące się do mnie, a nie tylko do innych.

Chrystus przypomina wagę słowa Bożego i jego skutki w ludzkim życiu. W swojej przypowieści porównuje słowo Boże do ziarna sianego w glebę, która symbolizuje nasze serca. Jak ziarno pada na różne podłoża, tak słowo Boże znajduje odmienne rodzaje ludzkich serc. Są twarde jak skała, bywają podatne na złe wpływy, niestałe, są wreszcie czułe i przyjazne. Jedynie te ostatnie są zdolne wydać owoc.

Owoc słowa Bożego w naszym życiu jest piękny i niezwykły. Serce, które wydaje taki owoc doświadcza pokoju, szczęścia i ogromnej radości. Codzienność nabiera ogromu kolorów i wydaje się wesołą przygodą bez końca. Takie jest właśnie życie blisko Boga pełne optymizmu i nadziei.