lipiec/sierpień 2014

Obecnie jest taki przesyt słowa, że coraz częściej ludzie nań nie reagują. Rejestrują tylko krótkie, ciekawe i kolorowe obrazy, chwytliwe dialogi, sensacyjne newsy. Jak w takiej sytuacji głosić słowo Boże?

Podpowiada nam Izajasz, akcentując to, że słowo Boże ma moc wewnętrznego przemienienia człowieka. Zawiera ono zalążek Bożego życia. Porównanie skuteczności słowa do ziarna rzuconego w ziemię jest ukazane także w ewangelijnej przypowieści o siewcy, która poprzedza fragment Listu św. Pawła Apostoła do Rzymian.

Dotyczy on chwały synów Bożych, której oczekujemy. Jednakże Apostoł zaznacza, iż w życiu ziemskim towarzyszyć nam będą cierpienie i ucisk. Przez to musimy przejść, aby „uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych”. Dzięki zadatkom Ducha przejdziemy przez trudności związane z ludzką naturą i otrzymamy odkupienie ciała.

Przypowieść Jezusa jest charakterystyczna dla Jego przepowiadania i cechuje prostotą obrazu i sugestywnością słów. Nic dziwnego – mówił bowiem do tłumów tak wielkich, że musiał nauczać z łodzi. „Kiedy Jezus jest z rzeszami, nie jest w swoim domu, ponieważ rzesze znajdują się poza tym domem; to miłość Jego ku ludziom sprawia, że opuszcza On dom i odchodzi do tych, którzy nie mogą przyjść do Niego” (Orygenes).