lipiec/sierpień 2014

Aż do żniwa

Zastanawia mnie, po co właściwie Jezus opowiedział przypowieść o chwaście wśród zboża. Bo jeśli jedni są chwastem, a inni zbożem a jednym i drugim będzie dane żyć razem w chwaściej lub zbożowej kondycji aż do końca świata to co poza informacją niesie z sobą ta przypowieść?

Już w momencie siewu człowiek z dzisiejszej ewangelii podejmuje ryzyko w jakiś sposób traci swoje ziarno. Dopóki spoczywało w spichlerzu, było bezpieczne, można było nim dysponować, np. przeznaczyć na pokarm dla ludzi lub zwierząt. Tymczasem już sama czynność siewu pokazuje, jak ziarno zostaje wypuszczone z ręki, uwolnione, ale równocześnie pozostawione w ziemi, jakby wyrzucone.

Chrystus w przypowieści o chwaście pociesza nas, że mamy czas na uporządkowanie życia. By nie wyrwać zboża razem z chwastem, rozdzieli się je dopiero w czasie żniw. Wspomnij teraz, co się dzieje kiedy masz czas na to co ważne. Na zmianę, na poprawę. Czas mija… aż w końcu go brakuje. Dłoń żniwiarza wyciągnięta, by wyrwać chwast, może sięgnąć właśnie po ciebie. Czy zdążysz?

Dzisiejsza ewangelia przenosi nas na pola pełne upraw do starożytnego Izraela. Ale pewnie mało które dzieci wiedzą, jak obecnie wyglądają pola i uprawy? Powiedzcie, co najbardziej przeszkadza w hodowli warzyw, ziemniaków, zbóż?