lipiec/sierpień 2014

Nauczaliśmy jako naoczni świadkowie Jego wielkości. Każdy kto chce drugich nauczać, sam musi najpierw posiąść odpowiednią wiedzę, musi ją zgłębić, zrozumieć i przyswoić, ale to jeszcze nie wszystko: musi ją przyjąć jako ktoś przekonany do jej słuszności. Tylko wtedy ten, kto ją posiadł, będzie przekonujący dla uczniów.

Prawdą jest, że każde miejsce może być odpowiednie do oddawania chwały Panu i Jego Najświętszej Matce. Bóg jest duchem; potrzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie. Spodobało się jednak Bogu wybrać na ziemi szczególne miejsca, w których obficiej niż gdzie indziej udziela swoich łask za wstawiennictwem swoich świętych.

Nie dziwmy się więc, że Maryja w Jasnogórskim Obrazie jest smutna. Jak Najświętsza Dziewica ma być radosna, kiedy widzi, jak marnujemy sobie życie. Jak ma się cieszyć, gdy deprawowane są nasze dzieci? Skąd ma się wziąć radość, kiedy deptana jest świętość małżeństwa. Jak Bogurodzica ma spokojnie przyjmować nasze modlitwy, kiedy nasz język przeklina, oczernia, plotkuje, a za chwilę uwielbia Boga i prosi Maryję o pomoc?

Dożynki chrześcijan nawiązują do żydowskiego święta plonów. Żydzi ofiarowywali Panu Bogu najpiękniejsze sztuki bydła na ofiary i pierwsze płody ziemi, czyli pierwociny. Ale dla chrześcijan dożynki, jako święto plonów mają jeszcze inne znaczenie. Obchodzimy je na koniec zbiorów i rozumiemy je nie tyle co ofiarowanie Bogu części zbiorów, co podziękowanie za ich wzrost i plony. Więcej, wierzymy, że Bóg dał im tyle ile nam potrzeba.

A dzisiaj tak często wierzymy tylko w swoje siły. I trudno się dziwić, że kiedy widzimy tylko siedem chlebów, kilka rybek i morze ludzi, nie ma w nas nadziei. To się nie może udać. Tak. Po ludzku nie może. Ale jeśli jesteśmy z Jezusem i oddamy w Jego ręce te nasze skromne chleby i ryby okazuje się, że starczy dla każdego i jeszcze zostanie. Ten mechanizm Bożego działania dokonuje się w każdej dziedzinie ludzkiego życia. To co po ludzku jest niemożliwe dla Boga jest możliwe. Jezus zaprasza nas na nowo byśmy tę prawdę zobaczyli, w nią uwierzyli i nią zaczęli żyć.

Małżeństwo dla nas chrześcijan jest czymś świętym. Przy ołtarzu wiąże ono młodą parę nie tylko stułą, nie tylko znakiem obrączek, ślubem, i przysięgą, ale przede wszystkim mocą Bożej łaski sakramentem. Poprzez ten sakrament, Pan nasz zechciał szczególnym darem swej łaski i miłości uzdrowić, udoskona­lić i wywyższyć ludzką miłość.