wrzesień/październik 2014

Ludzki umysł, badając pochodzenie rzeczy stworzonych, może przez nie poznać istnienie ich Stwórcy, Boga wszechświata. Jednak poznanie pierwszej przyczyny wszechrzeczy jest poznaniem tylko pośrednim i niedoskonałym. Są jeszcze prawdy o Bogu, których nie poznalibyśmy nigdy, gdyby Chrystus ich nie objawił. Mówią o tym, kim jest Bóg, ukazują Boże życie wewnętrzne i przedstawiają istotny cel życia człowieka. Chrystus, nauczając o Bogu ukazuje Jego nieskończone miłosierdzie i objawia Ojca jako miłującego człowieka, wspierającego w potrzebach duchowych i materialnych. Dowodem są liczne przypowieści o synu marnotrawnym i zbłąkanej owieczce czy sława o dobrym Ojcu, który „sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi” (Mt 5,45). Wniosek homilijny: Słowo Boże wyraża Ojca, a gdy stało się człowiekiem, nadal pozostało Słowem, tj. Objawieniem Boga. Chrystus swoją Osobą, nauczaniem i czynami objawiał Ojca. Uwierzmy słowom Chrystusa, wówczas poznamy i pokochamy Boga oraz dostąpimy życia wiecznego w domu Ojca.

Prawdy ewangeliczne są podstawą naszego zbawienia i absolutnie konieczne dla osiągnięcia życia wiecznego. Dlatego Chrystus potwierdził prawdziwość swej nauki cudami. W historii ludzkości tylko On udowodnił głoszoną Ewangelię cudami, wskazując na to, że jest jedynym i prawdziwym Nauczycielem godnym zaufania. Dlatego dzięki cudom „uwierzyli w Niego Jego uczniowie” (J 2,11), a inni zdumiewali się „i wielbili Boga mówiąc: «Jeszcze nigdy nie widzieliśmy czegoś podobnego»” (Mk 2,12). Wniosek homilijny: Chrystus, pragnąc, aby tłumy i przyszłe pokolenia przyjęły Jego naukę, przekazywał ją zrozumiale, nie szukał oklasków, lecz dobra człowieka. posługiwał się językiem zrozumiałym, używał przypowieści i opisów przyrody, aby jaśniej przedstawić głębokie treści prawd Bożych. Chrystusa jako Nauczyciela cechowała wielka gorliwość w szukaniu wyznawców. Toteż poszukiwał ich na drogach i placach, w domach, synagogach i urzędach, wśród pogan i poszukujących prawdy. Otwórzmy umysły i serca na Dobrą Nowinę, abyśmy nie żyli w zaślepieniu. Nie rozstawajmy się z Pismem świętym, ponieważ tylko Chrystus jest Nauczycielem prawdy.

Chrześcijanie nie muszą po świecie szukać mądrych nauczycieli życia, ponieważ Chrystus zawsze jest obecny w duszy i działa w niej przez swoją łaskę. Nauka Chrystusa obejmuje nie tylko pisane słowa Ewangelii, żywe słowo Kościoła i wypowiedzi Nauczycielskiego Urzędu Kościoła, ale i wewnętrzne natchnienia, pochodzące od Niego i pobudzające do właściwego wyboru i chrześcijańskiego życia. Każdy inny nauczyciel działa na ucznia tylko zewnętrznie, natomiast Chrystus działa na umysł i wolę bezpośrednio, może wewnętrznie pobudzić do przyjęcia nauki i stosowania jej w życiu, ponieważ Chrystus uwielbiony razem z Ojcem Niebieskim posyła do duszy Ducha Świętego, który pomaga w rozumieniu nauki Zbawiciela i stosowaniu jej na co dzień. Przeto dzięki wierze otrzymujemy nadprzyrodzone światło i siłę poznania prawdy Bożej i pomoc w jej przyjęciu. Tę wiarę wysłużył nam Chrystus, stale ją wyjednuje i sprawia w nas. Tym samym Chrystus jako Nauczyciel jest obecny w duszy jako Światło i Moc, pobudzając stale do przyjęcia Jego nauczania. Wniosek homilijny: słuchajmy słowa Bożego i zastanawiajmy się nad jego znaczeniem na przykładzie Maryi. Wsłuchujmy się w słowa Ewangelii i bądźmy uległymi mocy Chrystusa, rozwijajmy w sobie zmysł rzeczy boskich i bądźmy posłuszni natchnieniom Bożym. Miłujmy działającego w nas Boga.

Chrystus jest Nauczycielem, który mówi o świętości swego Ojca, ale jest także jedynym i żywym Wzorem tej doskonałości. Chociaż Bóg jest niewidzialny, to dzięki Synowi Bożemu, który jest obrazem Boga i stał się człowiekiem, możemy poznać nieskończoną świętość Boga. Dlatego w osobie Chrystusa doskonałość Boga stała się dla nas widzialna. Dlatego na ziemi Chrystus jest jedynym Wzorem w upodobnianiu się do Ojca Niebieskiego. Wniosek homilijny: naśladujmy Chrystusa w praktykowaniu cnót, ponieważ przybliżą nas do świętości Boga. We wszystkich okolicznościach życia zachowujmy się tak, jakby pragnął tego Chrystus. Chociaż zewnętrznych form życia Chrystusa nie można naśladować, to dzięki odkrywaniu Jego życia wewnętrznego zrozumiejmy istotne znaczenie Jego słów, czynów i praktykowania cnót. Nigdy nie ustawajmy w dążeniu do świętości, do której zostaliśmy powołani. Wśród nieskończonych doskonałości Boga Chrystus podkreślił miłość, którą pełnił z poświęceniem, domagając się i od nas nieustannej ofiary miłości Boga i bliźniego. W osiąganiu świętości korzystajmy z łask, cnót wlanych i darów Ducha Świętego, które Chrystus nam wysłużył i ciągle udziela. W ten sposób dźwiga nas z poziomu ludzkiego do nadprzyrodzonego i przyczynia się do naszego udziału w naturze i życiu boskim. Jeśli nie uświęcimy się, będzie to wyłącznie nasza wina. Dążenie do świętości jest szczególnym przykazaniem Bożym.

Chrystus głosi słowa życia wiecznego i sam jest Życiem, i nam go udziela. Słowo Ojca posiada życie Boże w tym samym stopniu i mierze, co Jego Ojciec. Gdy Słowo stało się człowiekiem, to dzięki zjednoczeniu osobowemu ta pełnia życia Bożego jest obecna w Człowieczeństwie Chrystusa. Przez bezpośrednią łączność z Bóstwem w Osobie Słowa święta Dusza Chrystusa została przepełniona życiem Bożym po to, aby z nieskończoną łaską uświęcającą dzielić się z nami. Dlatego Chrystus umarł na Krzyżu, aby wysłużyć życie łaski, tj. życie nadprzyrodzone, którą to łaskę sam posiada w całej pełni. Czyli życie duchowe, tj. życie Boże Ojciec udziela Słowu, Słowo Wcielone przekazuje Człowieczeństwu, a Dusza Chrystusa obdarza nas pełnią tego życia. Toteż Chrystus jako Człowiek i Odkupiciel stał się dla nas jedynym Pośrednikiem łaski, jedynym źródłem życia nadprzyrodzonego. Dzięki łasce otrzymaliśmy zarodek świętości i możemy na ziemi żyć życiem Bożym, tj. Jego życiem. Wniosek homilijny: posiadanie życia Bożego jest zależne od zjednoczenia z Chrystusem. Żyjmy w łasce uświęcającej, ponieważ co do natury jest ona ta sama, która napełniała Duszę Chrystusa. Całe nasze Odkupienie dokonuje się w Chrystusie przez wszczepienie się w Niego. Trwając w łączności z Chrystusem, jesteśmy umiłowani także przez Ojca Niebieskiego, który troszczy się o nas jak o swych przybranych synów. Trwając w Chrystusie, stajemy się „żywą cząstką” Boga Ojca.