lipiec/sierpień 2015

Jezus wskazuje nam drogę – naszą drogę. Jeśli pójdziemy tą drogą, znajdziemy to, za czym tęskni nasze skołatane serce. Z każdą drogą jest jednak tak, że można ją wskazywać, można nią pójść, ale nie można jej przejść za kogoś. Każdy kto uwierzy słowom Jezusa, musi wyruszyć w drogę, którą On wytycza, a wtedy osiągnie to, za czym tęskni: otworzą mu się oczy i serce, opadną więzy, które go dotychczas krępowały i ograniczały. Największym cudem, znakiem są tu słowa Jezusa, rzeczywistym cudem jest On sam, Jezus Chrystus. On jest naszym życiowym spełnieniem, naszym zbawieniem. Dlatego nie możemy mówić do Niego: „Pokaż mi wpierw, co potrafisz”, albo: „Muszę najpierw zobaczyć, co z tego wyniknie”. Pierwszy krok, jaki powinniśmy uczynić, to uwierzyć Jego osobie, a dopiero drugi – to uwierzyć Jego czynom.