marzec/kwiecień 2015

Każde spotkanie z przyjacielem jest dla nas wielką wartością. Niejednokrotnie pragniemy, aby ono trwało i trwało, niemalże w nieskończoność. Chwili pożegnania jednak nie można anulować, wcześniej czy później ona nastąpi. Intensywność pożegnań jest w pewnym sensie proporcjonalna do intensywności relacji. Im kogoś bardziej kochamy, tym trudniej przeżywamy chwilę pożegnania się z nim. Dodatkowo świadomość długiego czasu rozłąki jeszcze bardziej wzmacnia to uczucie. Co więc czuje ktoś, kto żegnając się z przyjacielem, wie, że ta osoba umiera? Rozumie to tylko ten, kto przeżył śmierć bliskiej osoby. W takiej chwili chciałby bardziej powiedzieć, „dobranoc” niż „żegnaj”. W słowie „dobranoc” wyraża się to wszystko, co łączy się z nadzieją, że kiedyś po długim śnie, znów nastąpi spotkanie.