styczeń/luty 2015

Współczesny człowiek teoretycznie zna potrzebę Bożej pomocy i nadprzyro­dzony cel egzystencji, ale w praktyce liczy jedynie na własne siły i zdolności. Istotą jego życia jest to, co doczesne, przejściowe, pobudzające zmysły. To, co duchowe jest prawdą teoretyczną, w praktyce jest jedynie pomroką. Chwała Boża przestaje być jego ambicją, a zaczynają nią być przyziemne mo­tywacje: wygoda, próżność, sukces, skupienie uwagi na sobie, chęć bycia za­uważonym.