listopad/grudzień 2016

Często i ja łapię się na tym, że ucieka mi gdzieś – w tej absorbującej codzienności – ostateczne znaczenie i najgłębszy sens doczesnego życia. Sprawy doczesne przysłaniają – nieraz bardzo skutecznie – to, co ostateczne i wieczne. Czasami się nie chce, czasami nie warto, czasami nie ma do tego głowy ani nastroju, a czasami po prostu się boję. A jeszcze trudniej o tym mówić i nie być postrzeganym jako dziwak i pesymista. Bo i po co mówić o sprawach odległych i niepewnych, skoro te bezpośrednie i doczesne tak bardzo absorbują i domagają się natychmiastowego rozwiązania?