maj/czerwiec 2016

Na samym początku chrześcijanie spotykali się w swoich domach – tam sprawowali pamiątkę Chrystusa. Nie mieli zbyt łatwego życia, gdyż zewsząd byli wierzący w wielu bogów poganie, nie byli zbyt przychylni chrześcijanom. Z czasem zaczęli ich prześladować. Wierzący w Chrystusa zeszli do katakumb. Tam spotykali się z Jezusem w Eucharystii. Setnik, o którym nie zaprosił Jezusa do swego domu. Uczynił to jednak nie dlatego, że się Go wstydził, bał, lecz dlatego, że nie czuł się godnym przyjąć do siebie tak wielkiego Gościa. Z pokory mówi: „Panie, nie trudź się, bo nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój. Lecz powiedz słowo, a mój sługa będzie uzdrowiony”. Co więcej, setnik osobiście nie rozmawiał z Jezusem, lecz uczynił to przez starszyznę żydowską. Uzdrowienie sługi nie jest sprawą najważniejszą. Ewangelista skupia się na pokornej wierze setnika, który dla nawracających się na wiarę chrześcijańską, był wzorem wiary.