marzec/kwiecień 2016

Obrzęd „mandatum”: umywanie nóg
A wziąwszy prześcieradło nim się przepasał. Potem nalał wody do miednicy. I zaczął umywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany (J 13,4-5).
 
„«Nowe przykazanie» to nie jakaś nowa, trudna norma, która wcześniej nie istniała. Nowością jest dar, który nas wprowadza w mentalność Chrystusa. Zastanawiając się nad tym, widzimy, jak często nasze życie dalekie jest od tej nowości Nowego Testamentu; w jak niewielkim stopniu dajemy ludzkości przykład kochania w jedności z Jego miłością. I przez to wciąż jesteśmy jej dłużni dowód wiarygodności prawdy chrześcijańskiej, której potwierdzeniem jest miłość. Właśnie dlatego tym usilniej chcemy prosić Pana, by przez swoje oczyszczenie sprawił, że dojrzejemy do nowego przykazania” (Benedykt XVI, Chrześcijaństwo jest przede wszystkim darem, 20.03.2008).
„Bóg uniża się i staje się niewolnikiem, obmywa nasze nogi, abyśmy mogli siedzieć u Jego stołu. W tym wyraża się cała tajemnica Jezusa Chrystusa. W tym staje się widoczne, czym jest odkupienie. Aby nas obmyć, zanurza nas w swojej miłości, gotowej zmierzyć się ze śmiercią. Tylko miłość ma tę oczyszczającą moc, która obmywa nas z naszego brudu i wynosi na wyżyny Boga. Kąpielą, która nas oczyszcza, jest On sam, całkowicie się nam dający, nawet w otchłani swego cierpienia i śmierci. On nieustannie jest tą miłością, która nas obmywa; w sakramentach oczyszczenia – w chrzcie i w sakramencie pokuty – On wciąż klęczy u naszych stóp i pełni posługę niewolnika, posługę oczyszczenia, otwiera nas na Boga. Jego miłość jest niewyczerpana, rzeczywiście jest miłością aż do końca (Benedykt XVI, Miłość Chrystusa jest miłością, aż do końca, 13.04.2006).
 
Testament z Wieczernika: Eucharystia i kapłaństwo
Następnie wziął chleb, odmówiwszy dziękczynienie połamał go i podał mówiąc: „To jest Ciało moje, które za was będzie wydane: to czyńcie na moją pamiątkę!” Tak samo i kielich po wieczerzy, mówiąc: „Ten kielich to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana (Łk 22, 19-20).
 
„«Gorąco pragnąłem spożyć tę Paschę z wami, zanim będę cierpiał» (Łk 22, 15) – tymi słowami Jezus rozpoczął celebrowanie swojej Ostatniej Wieczerzy i ustanowienia świętej Eucharystii. Jezus zmierzał ku tej godzinie, pragnąc, by nadeszła. W głębi serca oczekiwał tej chwili, w której miał uczynić dar z siebie samego swoim uczniom pod postacią chleba i wina. Czekał na tę chwilę, która miała być w pewnym sensie prawdziwymi zaślubinami mesjańskimi: przemianą darów tej ziemi i staniem się jednym ze swoimi, aby ich przemienić i w ten sposób zapoczątkować przemianę świata. W pragnieniu Jezusa możemy rozpoznać pragnienie samego Boga – Jego miłość do ludzi, do Jego stworzenia, miłość oczekującą. Miłość, która oczekuje na moment zjednoczenia, miłość, która pragnie przyciągnąć ludzi do siebie, aby w ten sposób spełnić także pragnienie samego stworzenia: w istocie oczekuje ono z upragnieniem objawienia się synów Bożych (por. Rz 8,19). Jezus nas pragnie, czeka na nas (Benedykt XVI, Eucharystia jest tajemnicą wielkiej bliskości i komunii każdego człowieka z Panem, 21.04.2011).
 
Przeniesienie Najświętszego Sakramentu do kaplicy adoracji
Ten szczególny dzień, przywołujący wielkie tajemnice, kończy adoracja eucharystyczna upamiętniająca konanie Pana w ogrodzie Getsemani. Ewangelia opowiada, że ogarnięty wielką trwogą, Jezus prosił swoich uczniów, by czuwali z Nim, trwając na modlitwie: «Zostańcie tu i czuwajcie ze Mną» (Mt 26,38), ale uczniowie zasnęli. Także dzisiaj Pan mówi do nas: «Zostańcie i czuwajcie ze Mną». I widzimy, że również my, dzisiejsi uczniowie, często śpimy. Dla Jezusa była to godzina opuszczenia i samotności, a po niej pośród nocy nastąpiło pojmanie i początek bolesnej drogi prowadzącej na Kalwarię (Benedykt XVI, Ostatnie słowo należy nie do zła, ale do Chrystusa, 12.04.2006).
Częścią Wielkiego Czwartku jest też ciemna noc Góry Oliwnej, ku której Jezus wychodzi ze swymi uczniami. Należy do niego także samotność i opuszczenie Jezusa, który modląc się, idzie ku mrokowi śmierci; należy do niego również zdrada Judasza i pojmanie Jezusa, a także zaparcie się Piotra; oskarżenie przed Sanhedrynem oraz wydanie poganom, Piłatowi. Spróbujmy w tej godzinie zrozumieć nieco głębiej te wydarzenia, ponieważ w nich rozgrywa się tajemnica naszego odkupienia (Benedykt XVI, Jezus otworzył nam drogę do wolności, 5 IV 2012).