styczeń/luty 2016

Dni wielkopostnej zadumy powinny stać się dla nas okresem głębszej reflek­sji, w której podejmiemy próbę wyzwolenia z tego, co powierzchowne, krzykliwe i płaskie, aby dostrzec Chrystusa ukrytego w naszym cierpieniu, w naszej samotności, w naszych rozczarowaniach, w naszym codziennym życiu. Dyskretny Chrystus przychodzi po to, by niewidzialnie przemieniać i prowadzić do Ojca, i od którego pochodzi wszelki sens. Dramatycznym unikiem odpowiedzi na Jego propozycję jest ucieczka w bezmyślność i w bezsens. A przecież wszelka wielkość i świętość wyrosła na dokładnym poznawaniu siebie.