wrzesień/październik 2016

Tajemnicą ludzkiego serca i umysłu jest modlitwa, szczególnie ta prywatna, indywidualna. Dbamy o modlitwę i wciąż pragniemy, aby była ona coraz doskonalsza. Sami o niej decydujemy, o jej częstotliwości, intensywności, zaangażowaniu. Jedynie dzieci, jeśli chodzi o modlitwę, powinny być „prowadzone za rękę”. Oczywiście do czasu, aż zrozumieją, jak ważna w jest rozmowa z Bogiem.

„Pan jest Sędzią, który nie ma względu na osoby”. Czujemy, co autor Księgi Syracydesa chciał powiedzieć, ale czy w pełni to rozumiemy? Co więc jest w oczach Boga mniej istotne, a co najważniejsze? Dlaczego poszczenie dwa razy w tygodniu i dawanie dziesięciny nie zostało faryzeuszowi policzone na plus? Przecież to dobre zachowania, właściwe postawy. Czy można robić wiele dobrego, a sercem za tym nie podążać? Czy wtedy to dobro nie jest już dobrem?

W słowie dzisiejszej liturgii Jezus przemawia do nas językiem przypowieści. Nie dziwi nas to, ponieważ przypowieść wybierał On najczęściej w swoim nauczaniu. Krótkie i pełne ekspresji opowiadania, przykłady zaczerpnięte z życia codziennego, swoim realizmem i dynamiką znakomicie skupiały uwagę słuchaczy. Przez przypowieść w sposób bezpośredni zwracał się do słuchających, prowokując ich do ustosunkowania się do poruszanych zagadnień.

Każda osoba, która rodzi się na tym świecie; która tu mieszka, uczy się i dojrzewa; która tu pracuje, przeżywa radości i dramaty; która żyje codziennością, starzeje się i umiera; ma jedno fundamentalne pytanie, które leży u podstaw całego jej życia: „Czy mnie kochasz?”.

Jest pewna legenda mówiąca, że dawno, dawno temu wszyscy ludzie byli bogami. Niestety nadużywali swoich przywilejów. Jednak najwyższy Bóg postanowił pozbawić ich boskiej mocy. Zwołał radę, która miała zdecydować o schowaniu tej mocy w niemożliwej do odkrycia kryjówce. Pierwsi zabrali głos pomniejsi doradcy Boga, poddając taką myśl: zakopmy boską moc w samych najgłębszych głębinach ziemi! Ale wtedy Bóg odpowiedział: widzę, że nie znacie dobrze ludzkiej ciekawości.

W szkole podstawowej na zakończenie roku dostawałem książkowe nagrody. W klasie pierwszej otrzymałem wiersz Jana Brzechwy – „Kaczka dziwaczka”. W kolejnej klasie ucieszyłem się zbiorem ciekawych wierszy polskich poetów, w którym zapamiętałem wiersz: „Stefek Burczymucha” (pokazać). Kilka razy recytowałem go na szkolnej akademii. Towarzyszyły mi wtedy myśli, czy nie jestem podobny do tego Stefka „O większego trudno zucha, jak był Stefek Burczymucha.