styczeń/luty 2017

 „W każdą niedzielę słowo Boże jest głoszone we wspólnocie chrześcijańskiej, aby dzień Pański był rozjaśniony światłem, które promieniuje z tajemnicy paschalnej (por. Sacrosanctum Concilium, 106). W celebracji eucharystycznej możemy być świadkami prawdziwego dialogu między Bogiem a Jego ludem. W proklamacji czytań biblijnych ponownie bowiem przebywamy historię naszego zbawienia poprzez nieustanne dzieło miłosierdzia, które zostało ogłoszone. Bóg także dziś z nami rozmawia jak z przyjaciółmi, «przestaje z nami» (Dei verbum, 2), aby nam towarzyszyć i ukazać nam drogę życia. Jego słowo staje się wyrazicielem naszych potrzeb i trosk oraz owocną odpowiedzią, abyśmy mogli konkretnie doświadczyć Jego bliskości. Jak ważna staje się homilia, w której «prawda idzie w parze z pięknem i dobrem» (Evangelii gaudium, 142), wywołując drżenie serca wierzących w obliczu wspaniałości miłosierdzia! Bardzo polecam przygotowywanie homilii i troskę o kaznodziejstwo. Będzie ono tym bardziej owocne, im bardziej kapłan doświadczy na sobie miłosiernej dobroci Pana. Przekazywanie pewności, że Bóg nas kocha, nie jest ćwiczeniem retorycznym, ale warunkiem wiarygodności samego kapłaństwa. Życie miłosierdziem jest zatem najlepszą drogą, by stało się ono prawdziwym głoszeniem pocieszenia i nawrócenia w życiu duszpasterskim. Homilia, podobnie jak katecheza, muszą być zawsze wspierane tym pulsującym sercem życia chrześcijańskiego” (Franciszek, Misericordia et misera, 6).

***

„Bardzo polecam przygotowywanie homilii i troskę o kaznodziejstwo. Będzie ono tym bardziej owocne, im bardziej kapłan doświadczy na sobie miłosiernej dobroci Pana. Przekazywanie pewności, że Bóg nas kocha, nie jest ćwiczeniem retorycznym, ale warunkiem wiarygodności samego kapłaństwa” – proponuję, abyśmy te słowa papieża Franciszka z Listu Apostolskiego Misericordia et misera, opublikowanego 20 listopada 2016 roku na zakończenie Roku Świętego Miłosierdzia, uczynili programem naszej wspólnej pracy w rozpoczynającym się roku. Przygotowywanie homilii i troska o kaznodziejstwo bardziej owocne – czyż nie jest to cel, któremu od 110 lat służy „Biblioteka Kaznodziejska”? Czyż nie to samo pragnienie – tylko w nieco innych słowach wyraził abp Florian Stablewski, powołując do życia nasze czasopismo, którego pierwszy numer ukazał się pod koniec 1906 roku: „Wyrażam nadzieję, że [wydawnictwo to] będzie dążyło nie tylko do ułatwienia pracy duchowieństwu parafialnemu, ale także do podniesienia jeszcze poziomu kaznodziejstwa oraz zastosowania go do potrzeb religijnych doby obecnej”. To on „gorąco pragnął, aby wszyscy kapłani w jego archidiecezji troszczyli się [tak jak on] o nieprzeciętny poziom słowa Bożego” i dlatego zdecydował o powstaniu „Biblioteki Kaznodziejskiej”, zwanej wtedy „Nową Biblioteką Kaznodziejską”. Arcybiskupowi Stablewskiemu, który nie doczekał ukazania się pierwszego numeru pisma (zmarł w listopadzie 1906 roku), towarzyszyło przekonanie, że „przemawiać trzeba często, a na dostateczne przygotowanie się nieraz nie staje czasu”.

Cieszymy się, że w grudniu minionego roku mogliśmy doczekać 110. urodzin „Biblioteki Kaznodziejskiej”! Dziękujemy wszystkim, którzy razem z nami tworzą to czasopismo, dziękujemy autorom i prenumeratorom! Z wdzięcznością wspominamy wszystkich, którzy tworzyli je na przestrzeni ponad 110 lat, jak i tych, którzy z naszych pomocy korzystali przed laty i korzystają dzisiaj. Dziękujemy za papieża Franciszka, który swoimi słowami – przytoczonymi na wstępie – mobilizuje nas do dalszej pracy. Mamy nadzieję, że „Biblioteka Kaznodziejska” z nową okładką, na nowym papierze i w zmieniającej się szacie graficznej nadal będzie wspierać wielu duszpasterzy w przygotowywaniu homilii i trosce o kaznodziejstwo!

ks. Maciej K. Kubiak