wrzesień/październik 2017

Najłatwiej jest upominać – o wiele trudniej jest upomnienia przyjmować. Niezależnie od tego, czy czynimy to pierwsze, czy dotyka nas to drugie, to w przypadku ewangelicznego spoj- rzenia na życie osiągniemy właściwą, zgodną z wiarą postawę. Uczniowie Jezusa usłyszeli niezwykle cenną naukę dotyczącą upomnienia, wspólnej prośby. Zatrzymujemy się szczególnie na nośnych słowach: „Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich”.

Słowo Boże jest jednoznaczne, a nawet grozi sankcjami za brak podjęcia akcji. Szczerze mówiąc, Boże zalecenia z Księgi Ezechiela brzmią zasadniczo i... sucho. Można się obawiać ich odbioru i zastosowania. Jedni oburzą się, że obarcza się ich odpowiedzialnością za kogoś czyniącego zło a niezależnego od nich. Zdaje się to być niesprawiedliwe i trąci spychologią odpowiedzialności, której dziś pełno na każdym kroku...

Posłuchajmy słowa Bożego. Ono jest przewodnikiem. W pierwszym czytaniu Ezechiel opisuje trudną dla Izraela sytuację: najazd Nabuchodonozora, króla Syrii. Właśnie tym momencie Bóg powołuje stróża – proroka: „Ciebie, o synu człowieczy, wyznaczyłem na stróża domu Izraela”. Nie jest to jednak łatwe zadanie. Los zwycięskiej wojny zależy od Izraelitów i ich wierności Bogu. Jeśli odejdą od Jego zasad życia, dekalogu, Bóg ich nie będzie wspomagał i przegrają. Staną się niewolnikami Syryjczyków. Jeśli będą wierni Bogu – zwyciężą na ziemi, a jako nagrodę w konsekwencji osiągną niebo. I tu właśnie wiele zależy od Ezechiela...

Na wspólnej drodze życia małżeńskiego, rodzinnego, zawodowego i w gronie znajomych dzielimy razem smutki i radości życia. Radości dzielić jest łatwo, ale gdy pojawiają się jakieś trudności, łatwo odwracamy oczy, tłumacząc, że to nie nasza sprawa. Jednak Jezus mówi nam dzisiaj, że na drodze życia, we wspólnocie wiary, jesteśmy za siebie odpowiedzialni.

Kościół jako wspólnota uczniów Chrystusa ma również swoją instrukcję obsługi. Jeden z jej istotnych elementów pojawia się w dzisiejszej ewangelii. Chodzi o sposób reagowania na zło. W świecie takich sposobów jest wiele. Jeśli w bloku mieszkalnym mieszańcy nie zamykają drzwi - wywiesza się kartkę z upomnieniem: „proszę zamykać drzwi”, jeśli u sąsiada w nocy słychać głośną imprezę, można zadzwonić po straż miejską lub policję, jeśli uczeń notorycznie przeszkadza na lekcji, dostaje uwagę itp.

Pan Jezus zawsze stara się pomóc każdemu człowiekowi. O tym jesteśmy przekonani. Dzisiaj zachęca swoich uczniów, aby upominali ludzi, którzy źle po- stępują. To trudne i bardzo odpowiedzialne zadanie. Ale może jeszcze trudniej- sze jest przyjmowanie uwag i porad od innych, przede wszystkim od rodziców, nauczycieli, babci i dziadka? Chciałbym, byśmy dzisiaj nad tym się zastanowili.