wrzesień/październik 2017

Szczęściem jest mieć dom, w którym mieszkają rodzice, rodzeństwo, w którym czujemy się bezpiecznie, do którego można zaprosić przyjaciół. Droga do takiego domu nigdy się nie dłuży. Szczęściem jest mieć kościół, w którym dobrze się czujemy, chętnie się modlimy, karmimy się słowem i sakramentami.

Jezus zadaje nam dziś pytanie: „A wy za kogo Mnie uważacie?” Wygląd zewnętrzny i wystrój świątyni jest odzwierciedleniem naszego stosunku do Boga. Jeśli to On jest Panem świata, należy Mu się piękne miejsce kultu. Oczywiście chrześcijanin powinien przede wszystkim zabiegać o miejsce należne Bogu w sanktuarium własnego serca. Ono pozwala nam na nieustanny kontakt ze Stwórcą, nawet w najbardziej niesprzyjających okolicznościach.

Wracam myślami do mozaiki z rzymskiej bazyliki. Ona przypomina mi czym jest Kościół. Kiedy przyjrzymy się sobie z bliska - a każdy zna siebie doskonale - zauważymy ileś pęknięć, niedociągnięć i braków. Dostrzeżemy w ilu dziedzinach - czasem pomimo szczerej i wytrwałej pracy nad sobą - nie jesteśmy idealni. A jednak razem tworzymy piękny obraz. Właściwie - tylko razem jesteśmy w stanie go tworzyć. Gdybyśmy zadecydowali, że kogoś należy się pozbyć, bo do nas nie pasuje, bo nie ma takiej wiedzy jak my, nie jest na takim poziomie rozwoju duchowego czy jego życie moralne odbiega od tego, który nam udało się osiągnąć, zrobilibyśmy pierwszy krok do oszpecenia Kościoła.

Bóg chce nas kiedyś zaprosić do domu, który przygotowuje dla nas w niebie. Nawet jeśli domy które wzniesiemy runą, nawet jeśli nie znajdziemy w nich pełni miłości i szczęścia, Bóg kiedyś spełni ostatecznie nasze pragnienie posiadania domu. Niech ta nadzieja towarzyszy nam ilekroć przychodzimy do tego kościoła, niech wzmocni się dziś – w rocznicę jego poświęcenia, niech ta nadzieja odżywa w nas wtedy gdy w krajobrazie miejskim czy wiejskim dostrzeżemy wieżę kościoła.

Budowla sakralna, którą widzimy fizycznymi oczyma jest obrazem „duchowej budowli”, którą tworzymy z innymi wierzącymi. Trudne jest to do wyobrażenia, ale warto się przy tym trochę zatrzymać. Każdy z nas jest swego typu kamieniem, który pozwala coś zbudować. Jeśli gromadzimy się w imię Boże, to nasza budowla nie będzie czymś byle jakim i tymczasowym, lecz nastawionym na wieczność. Czy kiedykolwiek tak na to spojrzałeś? Klękając w ławce kościelnej dokładasz „budulec swojego życia”, do duchowego składu budowlanego całej wspólnoty. Twoja obecność w świątyni na zgromadzeniach liturgicznych jest wspólnym wołaniem do Boga, że jest dla ludzkości kimś bardzo ważnym.

„Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą” (Mt 16, 18). Nie da się zaprzeczyć aktualności obietnicy Chrystusa. Wciąż bowiem ludzie głęboko wierzący przychodzą do stóp ołtarza, by spotkać Tego, który oddał za nas swoje życie. Korzystając z otrzymywanych darów, uczą się coraz bardziej kochać Boga i bliźniego.