wrzesień/październik 2018

Zastanawiam się też, czy takie mesjańskie proroctwa, jak to które słyszymy: „Przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą” – tak mi się wydaje, ale może jestem w błędzie – mogą wyzwalać w słuchaczach tęsknotę za jakimś cudownym działaniem Pana Boga i oczekiwanie na Jego nadzwyczajną ingerencję w nasze trudne, czy wręcz beznadziejne sprawy? Jak mają rozumieć te słowa ludzie w sile wieku, którzy nagle zaczynają tracić wzrok, albo ci, którzy na skutek błędu lekarza po operacji przestali widzieć?
 
Czy nie jesteśmy przewrotni?
Święty Jakub zaleca, by wiara nie miała względu na osoby. Tak się składa, że dzisiaj obchodzimy Światowy Dzień Ubogich – może więc trzeba zachęcić kaznodziejów, by podjęli trudny temat naszej relacji do tych osób? Patrząc na nasze zgromadzenia liturgiczne i ubogich, którzy proszą o jałmużnę w niedzielne przedpołudnia przed drzwiami kościołów można odnieść wrażenie, że jednak czynimy różnicę i jesteśmy przewrotni? Czy jest na to jakaś recepta?
Nie rozumiem zupełnie stwierdzenie św. Jakuba o Bogu, który wybrał ubogich na bogatych? O co tutaj chodzi? Jak to rozumieć?
 
O co Mu chodzi?
Ewangelia tej niedzieli rodzi we mnie podobne wątpliwości, jak pierwsze czytanie. Dodatkową trudność sprawia zrozumienie słów Jezusa, który przykazuje swoim uczniom, „żeby nikomu nie mówili”. Dlaczego mają nie mówić? O co Mu chodzi? Innym razem powie, żeby mówili na dachach, żeby szli i głosili, a teraz każe im milczeć? Czy to nie ten czas, nie ta pora? Czy są inne powody? A może jest w tym jakaś sprzeczność? Z drugiej strony jednak, może tego się nie da zrozumieć tak do końca…
Ufam, że słuchając niedzielnej homilii znajdę odpowiedź przynajmniej na niektóre spośród tych pytań!