listopad/grudzień

W Eucharystii otrzymujemy „przez Ducha wzmocnienie siły”, aby wytrwać w ostatecznej próbie Kościoła

Każda okazja jest dobra?

Nadzieja wpisana jest więc mocno w życie uczniów Chrystusa i powinna być także obecna w sercu każdego z nas. Jest to nadzieja wyrażona dziś w pierwszym czytaniu przez proroka Malachiasza: „Dla was, czczących moje imię, wzejdzie słońce sprawiedliwości i uzdrowienie w jego promieniach” (Ml 3, 20). Światło wschodzącego słońca jest symbolem szczęścia, którego doznamy w dniu zbawienia. Sam Jezus będzie naszym słońcem sprawiedliwości, uzdrawiającym nas od wszelkiego zła.

To wszystko, to posiadanie, powoduje w nas ogromne przywiązanie do tych rzeczy. Ciągle je więc upiększamy, ulepszamy, pieścimy, niczym nowo narodzone dzieci. Wiążą nas ze sobą, niekiedy na zawsze, a każda nawet najmniejsza strata powoduje niesamowity ból, smutek i dramat.

Zamiast rozglądać się na lewo i prawo za nowinkami, lepiej skupmy się na części pozytywów, które są w mowie Jezusa na temat czasów ostatecznych. Nie trać- my siły na daleko idące nadinterpretacje i próby dopasowania tego, co napisał Ewangelista Łukasz z aktualnymi wydarzeniami, tylko weźmy sobie do serca zaproszenie Jezusa: „Będzie to dla was sposobność do składania świadectwa”. Czy takie podejście do sprawy nie podnosi na duchu?

Apostoł Paweł zachęca w swoim Liście do Tesaloniczan, jaki dzisiaj czytaliśmy, aby pracować i z własnej pracy utrzymywać się, żyć. Apostoł żartuje, że jeżeli ktoś nie lubi pracy, niech też nie je. Oczywiście, nie jest to możliwe, byśmy przeżyli bez jedzenia. Dlatego powinniśmy pracować. Warto tutaj dodać, że praca zapewnia człowiekowi nie tylko źródło przeżycia, ale powinna być też wyrazem odpowiedzi na osobiste powołanie, talenty, pasje.