listopad/grudzień

Kontynuacja obchodzonego w liturgii misterium Chrystusa w życiu człowieka: Rozradowani słowami i znakami Jezusa nauczającego i działającego w Eucharystii, jej uczestnicy wychodzą do świata, by razem z Janem Chrzcicielem zaświadczyć o światłości. Potwierdzają w ten sposób, że Msza Święta jest „źródłem i szczytem życia chrześcijańskiego”, a także „źródłem i szczytem misji Kościoła.

Chciałbym, aby w atmosferze kolęd i zapachu choinki księża przypomnieli nam co jest sednem chrześcijaństwa. To apel do każdego człowieka, abyśmy nie zamykali się w ramach rodziny czy wspólnoty, ale wyszli na obrzeża Kościoła. Gdzie Chrystus narodziłby się dzisiaj?

W codziennej sytuacji, w czasie spisu powszechnego. Jego rodzice po cichu, bez rozgłosu jadą wypełnić obowiązek. Nie czytamy w tej Ewangelii, by Józef wobec braku miejsc narobił szumu na całą wioskę, próbował pokazywać brzemienną Maryję, by zaszantażować emocjonalnie. Dla nich najważniejsza była rodzina, bezpieczeństwo, dziecko ukryte w jej łonie. Myślę, że do takiej postawy zaprasza też nas św. Paweł w drugim czytaniu. Ciekawe, że bezbożność i żądze światowe przeciwstawia on właśnie rozumności, sprawiedliwości i pobożności...

Lambert Noben, chrześcijański pisarz i myśliciel, wkłada w usta Jezusa następujące słowa: „Narodziłem się nagi, abyś ty potrafił wyrzekać się samego siebie. Narodziłem się ubogi, abyś ty mógł uznać Mnie za jedyne bogactwo. Narodziłem się w stajni, abyś ty nauczył się uświęcać każde miejsce. Narodziłem się bezsilny, abyś ty nigdy się Mnie nie lękał. Narodziłem się z miłości, abyś ty nigdy nie zwątpił w Moją miłość. Narodziłem się w nocy, abyś ty uwierzył, iż mogę rozjaśnić każdą rzeczywistość spowitą ciemnością. Narodziłem się w ludzkiej postaci, abyś ty nigdy nie wstydził się być sobą...”.

Modliliśmy się na początku tej mszy świętej: „Boże, Ty sprawiłeś, że ta święta noc zajaśniała blaskiem prawdziwej światłości” i od samego początku zostaliśmy wprowadzeni w istotę rzeczy: „Boże, Ty sprawiłeś”, bo jakkolwiek byśmy się nie starali, nie przygotowywali, to tylko i wyłącznie łaska Boga daje nam możliwość tak intymnego spotkania Go.

Maryja wciąż pozostaje samotna i płacze z żalu, to my idąc z Nią do Betlejem, odnajdujemy tę Łaskę, która niesie nam zbawienie, niesie radość, pokój i prawdziwą miłość. I dlatego te święta, pomimo bólu, o którym śpiewa Maryja, pomimo cierpienia, które jest udziałem tak wielu kobiet i tak wielu mężczyzn, są świętami miłości i nadziei.