listopad/grudzień

Czcimy pamięć mieszkańców nieba przez praktykowanie braterskiej miłości

„Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój…” – to błogosławieństwo jest mi wyjątkowo bliskie. Czy nie jest to cel naszego apostolatu? Jak wprowadzać pokój w środowiska wewnętrznie skłócone? To moment, w którym można podjąć refleksję nad sensem dialogu i cierpliwego słuchania.

Uroczystość Wszystkich Świętych, to dzień świętowania życia ziemskiego i życia wiecznego. Żyjmy w ten sposób, aby się uszlachetnić na tyle na ziemi, aby dotrzeć do nieba. Nie zawsze jest to proste i łatwe, ale możliwe. Bóg do nieba nas zaprasza, abyśmy na końcu świata byli szczęśliwi i znaleźli swój skrawek miejsca.

Cmentarze rzeczywiście tętnią życiem! Nie dlatego, że przynieśliśmy na groby naręcza kwiatów, że zapaliliśmy znicze, że spacerujemy w cmentarnych alejkach. Cmentarze tętnią życiem zmartwychwstałego Chrystusa. To wiara w Niego może nam pozwolić ze zrozumieniem i nadzieją przeżywać obecność przy grobach. Stając nad nimi możemy być pewni bliskości naszego zmartwychwstałego Pana, który jest dawcą życia.

Księża od setek lat głoszą przyjaźń między żyjącymi i zmarłymi. Możemy sobie pomóc, ale nie możemy zaszkodzić. Między światami żywych i umarłych nie ma przejścia, nie ma szans, żeby sobie wzajemnie dokuczać. Za to wciąż możemy się za siebie modlić, wypraszać wzajemnie łaski u Boga. Tradycje pogańskich przodków uczą nas czegoś przeciwnego: zmarłych trzeba się bać, bo mogą przyjść, jako upiór, strzyga.

Litania do wszystkich świętych to jedna z rzadziej odmawianych litanii, jeśli można tak powiedzieć… Nie jest jak litania loretańska do Matki Bożej, którą w maju odmawiamy codziennie, ani jak litania do Serca Pana Jezusa, odmawiana codziennie w czerwcu i jeszcze w pierwsze piątki miesiąca… A jednak to właśnie tę litanię śpiewamy podczas najważniejszych uroczystości: na święceniach kapłańskich, czy w wielką noc podczas liturgii wigilii paschalnej, gdy mamy odnowić przyrzeczenia chrzcielne.