wrzesień/październik 2020

Ksiądz profesor dr hab. Andrzej Draguła, komentując ten dokument na łamach portalu miesięcznika „Więź” (www.wiez.com.pl) napisał: „Główna idea dokumentu to odejście od parafii jako instytucji, w której dokonuje się religijna socjalizacja i jednoczesne przemodelowanie parafii w kierunku wspólnoty ewangelizacyjnej i inicjacyjnej. Jak czytamy w dokumencie, ważne jest przemyślenie «nowego doświadczenia parafii». To jest bardzo ważne stwierdzenie. Tym, którzy do niej się zwracają, parafia musi dawać nowe doświadczenie. To przede wszystkim doświadczenie wspólnoty, a nie instytucji. Parafia to «żywa wspólnota wierzących», w której na nowo należy przemyśleć funkcję i posługę księży”. Ksiądz Draguła przywołał też słowa ks. Józefa Ratzingera z 1958 roku: „«Między wierzącymi należy stopniowo odbudowywać coś na wzór braterstwa komunikujących, którzy ze względu na wspólną przynależność do Stołu Pańskiego czują się związani również w życiu prywatnym i wiedzą, że mogą liczyć na siebie także w sytuacjach kryzysowych, a więc faktycznie tworzą poniekąd rodzinę». To jest pytanie o parafię jako wspólnotę, a nie o parafię jako instytucję terytorialną” – dodaje już od siebie, autor cytowanego komentarza. „Nie da się uciec od faktu – zwraca uwagę ks. Draguła – że już dzisiaj część wiernych poszukuje wspólnoty, z którą mogą się identyfikować przez ludzi do niej należących czy przez określony profil duchowy, a nie przez granice terytorialne (…). Dokument przypomina, że «sama etymologia słowa parafia czyni zrozumiałym sens tej instytucji: parafia jest domem pośród domów». To prawda, że w greckim słowie paroikia kryje się oikos czyli dom, który jest para, czyli blisko. Można też powiedzieć, że parafia jest domem dla tych, którzy są wobec siebie bliscy. I to dobrze, że instrukcja nie mówi jedynie o bliskości geograficznej, ale także o «terytorium egzystencjalnym», a więc o bliskości ludzi, którzy niekoniecznie żyją blisko siebie w sensie ulicy, miasta czy dzielnicy, ale także blisko ze względu na podobne doświadczenie egzystencjalne”.
Nawiązując do takiego rozumienia parafii, ksiądz Draguła pyta: „Czy istnieje bezdomność religijna, bezdomność kościelna? Przyznać muszę, że z bólem słucham wypowiedzi osób, które czują się coraz bardziej wyrzucani czy wypychani z Kościoła – zarówno w znaczeniu całej wspólnoty, jak i lokalnej parafii. W kościelnym domu czują się coraz mniej jak u siebie. Kościół przestaje być ich domem. Przestają czuć się w nim jak paroikoi – bliscy, a stają się ksenoi – obcy. Czasami poszukują innej wspólnoty parafialnej, a czasami z tego rezygnują. Ktoś powie: wybierają bezdomność. A może zostali do tej bezdomności popchnięci? Jakość życia wspólnoty parafialnej, jakość sprawowania czynności liturgicznych, jakość relacji między duszpasterzami a wspólnotą, poczucie upodmiotowienia we wspólnocie parafialnej i wiele jeszcze innych elementów składają się na wizerunek parafii jako Kościoła pierwszego kontaktu”.
Powakacyjne miesiące – wrzesień i październik – staną się z pewnością okazją do troski o jakość życia wspólnoty parafialnej, o jakość sprawowania czynności liturgicznych, ale też o jakość głoszonych przez nas homilii. Nie zmarnujmy tej szansy! Nie wypychajmy i nie wyrzucajmy nikogo z Kościoła!
Wszystkim, którzy w tych miesiącach będą myśleć o nowych inicjatywach, proponujemy kolejną edycję naszych pomocy duszpasterskich na cały rok szkolny (Niedziela z Owieczką) oraz na październik (Nabożeństwa różańcowe dla dzieci ze św. Janem Pawłem II) – informacje na naszych stronach internetowych: www.bkaznodziejska.pl lub www.swietywojciech.pl lub telefonicznie w redakcji pod numerem: 61 659 37 44.