maj/czerwiec 2021

25 marca 2021 roku, kilka dni przed oddaniem do druku „Biblioteki Kaznodziejskiej” na maj i czerwiec, którą trzymacie Państwo w rękach, został opublikowany przez Watykan niezwykły list apostolski papieża Franciszka. Nosi on tytuł Candor Lucis aeternae – Blask wiecznego Światła, a jego niezwykłość polega na tym, że nie jest wprost poświęcony zagadnieniom teologicznym czy duchowym, ale twórcy „Boskiej komedii”, Dante Alighieriemu – „Największemu Poecie”, jak nazywa go papież. List został napisany przez Franciszka w celu uczczenia 700-lecia śmierci Dantego.
Gdy z wielką fascynacją, a miejscami wręcz ze wzruszeniem czytałem najnowszy papieski dokument, z wielką radością odkrywałem, że to, co Franciszek napisał o autorze „Boskiej komedii” może stać się bezcenną wskazówką i źródłem ważnych inspiracji  dla wszystkich, którzy angażują się w głoszenie słowa Bożego.
„Największy Poeta – pisze biskup Rzymu – choć przeżywa dramatyczne wydarzenia, smutne i dręczące, nigdy nie rezygnuje, nie poddaje się, nie godzi się na stłumienie tkwiącej w jego sercu tęsknoty za pełnią i szczęściem, a tym bardziej nie godzi się, by ustąpić przed niesprawiedliwością, obłudą, arogancją władzy, egoizmem”. W ten sposób „z człowieka pozornie przegranego i zawiedzionego, grzesznika i zniechęconego, przemienia się w proroka nadziei”.
Franciszek dodaje też, że „Dante potrafi dogłębnie odczytać ludzkie serce i w każdym, nawet w postaciach najbardziej nikczemnych i niepokojących, potrafi dostrzec zarzewie pragnienia osiągnięcia pewnego szczęścia, pełni życia”. Broni też „godności każdego człowieka i jego wolności jako podstawowego warunku zarówno wyborów życiowych, jak i samej wiary. Przeznaczenie człowieka do wieczności – sugeruje Dante, opowiadając nam dzieje wielu postaci, zarówno znakomitych, jak i mało znanych – zależy od ich wyborów, od ich wolności: nawet codzienne i pozornie nieistotne gesty mają znaczenie wykraczające poza czas, mają wpływ na wymiar wieczny”. Wolność jednak, przypomina nam Dante Alighieri, nie jest celem sama w sobie, jest warunkiem ciągłego wznoszenia się, a podróż przez trzy sfery ilustruje plastycznie właśnie owo wznoszenie się, aż do dotknięcia nieba, do osiągnięcia pełni szczęścia.
Czy głoszący słowo Boże nie są wezwani do tego, by być prorokami nadziei? Czy świat, przeżywający dramatyczne wydarzenia, smutne i dręczące, nie czeka dzisiaj właśnie na proroków nadziei? Czy nie wypatruje ich z wielkim utęsknieniem?
Lektura papieskiego listu prowadzi do jeszcze głębszych refleksji na temat relacji między głoszącym słowo Boże – „prorokiem nadziei”, a jego słuchaczem: czy podobnie jak Dante, każdy, kto jest posłany do ludzi ze słowem samego Boga nie powinien próbować odczytać ludzkie serce i w każdym słuchaczu – nawet w postaciach najbardziej nikczemnych i niepokojących – nie powinien próbować dostrzec zarzewia pragnienia osiągnięcia pewnego szczęścia, pełni życia? Czy kaznodzieje i homiliści, trochę tak, jak pisarze i poeci, czy w ogóle twórcy tzw. literatury pięknej, nie są powołani do tego, by zachęcać swoich słuchaczy – parafian, czy przypadkowych wiernych – do ciągłego wznoszenia się „aż do dotknięcia nieba, do osiągnięcia pełni szczęścia”?
Zachęcając do lektury listu apostolskiego Candor Lucis aeternae, chciałbym zaprosić też do dbałości o piękno języka. Homilia – jeśli ma pociągać do wznoszenia się ku pełni szczęścia – musi być głoszona pięknym językiem, czerpiącym z najbardziej szlachetnych i wartościowych wzorców naszej kultury i naszej literatury.
Ufam, że proponowane przez „Bibliotekę Kaznodziejską” materiały – również te zawarte w suplemencie z czytaniami na maj i czerwiec – ułatwią korzystającym z niej realizację tego celu!