wrzesień/październik 2021

W Ewangelii czytamy, że gdy inni przyprowadzili kalekiego człowieka do Pana Jezusa to On bierze go na stronę. Chce być tylko z nim, sam na sam. Chce rozmawiać z nim jego językiem. W ten sposób Pan pokazuje mu, że jest on dla Niego bardzo ważny. Dalej Jezus po włożeniu palców w uszy i położeniu swojej śliny na jego język spojrzał w niebo i westchnął. Nasz bohater poznawał świat przez dotyk i wzrok. Więc widział, co robi Jezus. Pan Jezus tchnął na niego, czyli stworzył go nowym człowiekiem, uzdrowił go i zmienił jego serce, aby nie czuł się już samotny i niepotrzebny. Na koniec Jezus powiedział „Effatha”, czyli „otwórz się”. Po tych słowach nasz bohater został uzdrowiony. Stał się słyszący i mówiący. To wskazuje na coś ważnego w kontekście naszej wiary. Pan Jezus otwiera nam uszy, abyśmy mogli słyszeć i odpowiadać tym, którzy potrzebują naszej miłości i troski. Nasza wiara jest relacją z Panem Bogiem, który jest naszym przyjacielem i opiekunem. A jak Pan Bóg mówi do nas? Pan Bóg nas dotyka przez innych ludzi, którzy nam pokazują Boga. Najczęściej jest tak, że to rodzice, dziadkowie, wujek lub ciocia, a może kolega lub koleżanka przyprowadzają nas do Boga, do Kościoła, uczą nas modlitwy, zachęcają do naśladowania Jezusa, czytania Pisma Świętego. Tak rozpoczyna się nasza więź z Panem Jezusem.