listopad/grudzień 2022

Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii, sprowokowany przez saduceuszów, podaje ważne informacje na temat tych, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych. Nie będą się oni żenić ani za mąż wychodzić. Równi aniołom będą dziećmi Bożymi i uczestnikami zmartwychwstania! Zbawiciel zaskoczył saduceuszów, ukazując Mojżesza jako tego, który nazywając Pana Bogiem Abrahama, Izaaka i Jakuba, zaznaczył, że umarli zmartwychwstają. Dlaczego?

Czy warto wracać do tych historycznych, wręcz zamierzchłych czasów? Bez wątpienia tak. A dlatego jest to tak istotne, że my współcześni, jakże często nieradzący sobie z życiem, szukamy pomocy w odnalezieniu właściwego odniesienia do naszego własnego cierpienia, śmierci i z nadzieją oczekiwanego zmartwychwstania.

Pytając jak nastąpi nasze zmartwychwstanie spoglądamy na Eucharystię, w której zwykły chleb za sprawą Bożej interwencji staje się ciałem naszego Pana. W ten sposób łączy w sobie to co ziemskie, zniszczalne i niebiańskie – dające zadatek życia wiecznego. Karmiąc się Ciałem Pańskim, jak uczy św. Ireneusz, „wyzbywamy się zniszczalności, ponieważ mamy nadzieję zmartwychwstania”.

Pytanie było jednak swego rodzaju prowokacją, podobną do tych, którym poddawany był Chrystus niejednokrotnie przez faryzeuszy. Było próbą udowodnienia Jezusowi, że myli się, głosząc prawdę o życiu wiecznym. Aby wykazać rzekomą absurdalność czy w każdym razie słabość Jego nauczania, saduceusze podają przykład owej kobiety, licząc po cichu, że Ten nie da rady na nie odpowiedzieć, albo udzieli odpowiedzi, która da podstawy do oskarżania Go.

To co zapowiadała wiara tej rodziny męczenników z II wieku przed Chr. wskazuje to, co będzie głoszone przez wspólnotę Kościoła: Jezus Chrystus zmartwychwstał i my też zmartwychwstaniemy. Jeśli w to nie wierzymy, jak powie Apostoł Paweł, nasza wiara jest próżna, a nasze świadectwo fałszywe.

Na początku homilii przypominamy dzieciom, że kilka dni temu obchodziliśmy uroczystość Wszystkich Świętych, podczas której wspominaliśmy tych wszystkich, którzy są już w niebie, nawet jeśli nie znamy ich imion. Prosimy dzieci, aby opowiedziały, gdzie były w tym dniu (pojechaliśmy na cmentarz, aby pomodlić się i odwiedzić groby naszych bliskich). Gdy dzieci opowiedzą o tym co robiły w czasie Wszystkich Świętych, podsumowujemy tę część homilii wskazując, że my jako chrześcijanie mamy wiarę, że po śmierci życie się zmienia, ale się nie kończy.