listopad/grudzień 2022

Niedziela, w której wielu z przychodzących do Kościoła ma zaprzątnięte myśli zewnętrznymi przygotowaniami do uroczystości Bożego Narodzenia nadarza się więc okazja, by zwrócić ich wzrok na sedno zbliżającego się czasu. Może się okazać, że jest to wiara „przeżywana w ciemności. Może być wystawiona na próbę. Świat, w którym żyjemy, bardzo często wydaje się daleki od tego, o czym zapewnia nas wiara. Doświadczenia zła, cierpienia, niesprawiedliwości i śmierci wydają się zaprzeczać Dobrej Nowinie; mogą one zachwiać wiarą i stać się dla niej pokusą” (KKK 164).

Pokładana w Bogu ufność z pewnością pomaga w zmaganiu się z pierwszymi trudnościami i rozczarowaniami. Nie byli od nich wolni bohaterowie czytanej dziś Ewangelii, którą Kościół rozważa w czwartą niedzielę Adwentu. Maryja jako pierwsza poznała zamysł Boży podczas anielskiego zwiastowania i z pokorą przyjęła swoją w nim rolę. Józef zaś stanął w obliczu niezrozumiałych dla niego wydarzeń, które z ludzkiego punktu widzenia mogły doprowadzić do zniesławienia jego Wybranki. Dopiero nadzwyczajna interwencja z góry, wyartykułowana przez Anioła Pańskiego umożliwiła Józefowi podjęcie właściwych działań.

W czwartą niedzielę tegorocznego, najdłuższego z kalendarzowo możliwych Adwentu, dociera do nas właśnie przesłanie o Bogu, który jest. Słyszeliśmy w dzisiejszym pierwszym czytaniu, iż „Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel”. Emmanuel – to znaczy: Bóg z nami. Inaczej mówiąc: Bóg jest z nami, Bóg jest dla nas. Może wszyscy bardzo potrzebujemy tego przypomnienia. Skupiamy się powoli na przygotowaniach do świąt Bożego Narodzenia, krzątamy się pośród rozmaitych spraw. Wielu z nas przystąpiło już do spowiedzi świętej, niektórzy wykorzystają na to któryś z nadchodzących dni. I to wszystko jest niewątpliwie bardzo ważne. Ale Pan Bóg, niejako ponad tym wszystkim, zdaje się przypominać nam dziś to proste, choć zasadnicze: Jestem!

Przyjrzyjmy się więc bliżej niezwykłej postaci św. Józefa. Niewątpliwie był kimś wyjątkowym. Jego wielkość wypływa z posłuszeń­stwa, i to przede wszystkim Bogu. Skąd u nie­go tak niezwykłe zawierzenie, ufność? Źródłem tej niecodziennej postawy jest jego wiara – głęboka, bez­graniczna, całkowita. Przypomnijmy sobie kilka zdarzeń z jego życia. Każde z nich stawia­ło św. Józefa w trudnej sytuacji wyboru. Jednocześnie fakty te dawały mu możność okazania nie­zwykłego posłuszeństwa i bezgranicznego zaufania Bogu lub też sprzeciwienia się Jego woli. Jaką postawę prezentował?

Właśnie rozumnie i pobożnie żył na tym świecie św. Józef mąż Maryi. Jakże wielkiej wiary, rozeznania i mądrego namysłu wymagała sytuacja, w której się znalazł, będąc w związku małżeńskim z Miriam z Nazaretu, czyli z Matką Bożą. Józef, człowiek sprawiedliwy, pobożny, dobry. Pokochał Miriam z Nazaretu. Poślubił ją i trwał właśnie rok, podczas którego przygotowywał dom, do którego chciał wprowadzić swą małżonkę, aby żyć z nią życiem małżeńskim i rodzinnym. Ten wierzący Izraelita pokochał dziewczynę, która również wyznawała wiarę w Jednego Boga, była dobra, pokorna, czysta i piękna. Józef ufał Miriam i wierzył w Jej miłość.

W dzisiejszą niedzielę spotykamy się z ludźmi, którzy otrzymali od Pana Boga specjalne powołania, którymi będą służyć zbawieniu człowieka. Żydzi z tęsknotą oczekują na Mesjasza, by w imieniu Pana Boga kierował ich narodem. Nie przypuszczają, że będzie Nim taki król (obraz), który słowami oraz czynami pomagać będzie w usuwaniu zła i grzechu z ich życia, by wszyscy otrzymali niebo. Na kilkaset lat przed narodzeniem Pana Jezusa przyjmuje powołanie od Boga prorok Izajasz (obraz). To on zapowiada, że Maryja urodzi Zbawiciela, który będzie Synem Bożym.