listopad/grudzień 2022

Zbawcza obecność Wcielonego Pana w Kościele objawia się najbardziej skutecznie w sakramentach, głównie zaś w Eucharystii. Podczas Mszy św. uobecnia się misterium tych Świąt: Odwieczne Słowo Boga wyszło z Trójcy Świętej i weszło w nasz stworzony i bytujący w czasie świat, aby nas na nowo doprowadzić do bycia w Bogu. Celem propozycji przepowiadania na okres Narodzenia Pańskiego jest podkreślenie jak w „tu i teraz” Eucharystii dokonuje się odnowa ludzkości – jak manifestuje się odnowiony Kościół, jak wierzący są wciągnięci w ten proces przedziwnej wspólnoty losu między Chrystusem a każdym człowiekiem.

Proszę, aby nam, słuchającym dzisiejszej homilii, jak zwykle przecież w klimacie Bożego Narodzenia, a więc w świetle lampek na choinkach, przy rozświetlonym żłóbku i pomiędzy jedną a dugą uroczą kolędą, kaznodzieja zechciał przypomnieć, że „żłóbeczek” i „sianeczko” oraz „osiołek i pastuszkowie” to była, niemająca nic wspólnego z sielanką naszych wyobrażeń, twarda rzeczywistość drogi w kierunku krzyża. Urodzony w zimnej, cuchnącej stajni Pan Jezus, jeszcze jako niemowlę był zagrożony zamachem na Jego życie. Ucieczka do Egiptu to nic innego jak bohaterska obrona przyszłego Zbawiciela ludzkości, podjęta przez Józefa, przy pokornej zgodzie Maryi na wszelki trud i każde cierpienie.

Szukanie poklasku i popularności, kompromisy i układy, to nie w stylu ani Chrystusa, ani Jego uczniów. I na to trzeba być przygotowanym. Jasne, klarowne świadectwo życia, a w razie konieczności, także i świadectwo śmierci (niezwykła to łaska i nie wszyscy mogą jej dostąpić) to jedyna droga prawdziwego ucznia Chrystusowego. Kompromisy, układy, układziki i dyplomacja, to coś, co jest absolutnie obce chrześcijaństwu. Będą wyśmiewać, wyzywać od kołtunów i zacofańców, foliarzy, fundamentalistów i ciemnogrodu, będą mówić o konieczności tolerancji i o potrzebie roztropności..., ale w takim wypadku Chrystus był najbardziej nieroztropny, zacofany i niekompromisowy, nieugodowy i uparty, najbardziej kołtuński i niepodatny na dyplomację. W takim wypadku wszyscy Jego uczniowie ze św. Szczepanem byli fundamentalistami, fanatykami i kołtunami!

Nie byłoby jednak zapału i odwagi Szczepana, gdyby w pewnym momencie swojego życia nie narodził się z Boga, przez chrzest. Łaska chrztu mogła się w nim rozwijać poprzez jego świadomą decyzję na to, aby Jezus go przemieniał. Nie byłoby też jego płomiennej przemowy przez Sanhedrynem, gdyby wcześniej nie otworzył się na działanie Ducha Świętego, obiecanego przez Jezusa, a w mocy którego przemawiał. Nie zobaczyłby w godzinie swojej śmierci otwartego nieba, gdyby nie łaska wiary, której pozwolił w sobie rozkwitnąć. Nie miałby wreszcie twarzy anioła, gdyby nie był nieustannie zapatrzony w swojego Mistrza, Jezusa, z miłości do którego oddał swoje życie.

Zwróćmy uwagę jeszcze na dwa momenty z życia Szczepana. Właściwie – poznajemy końcówkę jego życia. Dokładnie nie określono, ile minęło od wyboru Go na diakona, do jego śmierci. Czytamy, że było to życie intensywne, pełne bożych znaków. Serca tych, którzy wystawili go na próbę zadrżały od gniewu i zaczęli zgrzytać zębami na niego. Szczególnie to drugie określenie można by odnieść do naszych czasów. Ile jest wśród nas obecnie zgrzytania zębami na innych. Osądzanie drugiego człowieka przychodzi nam bardzo łatwo, oceniamy bez zmrużenia oka. Jest nam o wiele łatwiej, kiedy czujemy się anonimowi – w internecie, gdzie przewija się taka fala hejtu, że wydaje nam się, że będziemy niezauważeni. Słowo każdego z nas ma jednak wagę i każda nieprzemyślana, nieprzychylna, wydana w zawiści opinia może wpłynąć na czyjeś życie.

Szczepan jest pierwszym męczennikiem. Jak wiecie Pan Jezus miał swoich uczniów. Czy pamiętacie, jak ich nazywamy? Odpowiedzi dzieci: są to apostołowie. Gdy Pan Jezus został ukrzyżowany, umarł na krzyżu, zmartwychwstał i wstąpił do nieba, to polecił swoim uczniom, aby nauczali o Panu Bogu innych ludzi. Uczniowie zatem głosili ewangelię, uczyli ludzi jak mają żyć, czynili cuda. Pan Jezus posłał ich na wszystkie krańce ziemi, dlatego uczniowie potrzebowali nowych uczniów. I takim nowym uczniem był św. Szczepan. Biblia mówi o nim: „Szczepan pełen łaski i mocy działał cuda i znaki wielkie wśród ludu” (Dz 6, 8).