maj/czerwiec 2022

Ideą naczelną dzisiejszej liturgii słowa warto uczynić odkrywanie prawdy o Chrystusie. Jest to proces, który w życiu uczniów Pańskich nie kończy się nigdy. Tajemnica Mesjasza, którym jest Pan, odkrywana jest przed nami przez Boga jedynie w takim stopniu, w jaki się do tego przyczynimy, dzięki naszej determinacji, pilności i wytrwałości wynikających z naszej wiary i miłości.

Pojawia się jednak kwestia krzyża. Myślę, że musimy sobie uświadomić, że chrześcijaństwo nie ma monopolu na krzyż jako symbol udręki. Ludzie cierpią i dźwigają swoje krzyże niezależnie od wyznania i przekonań: niepełnosprawność dziecka, choroba, przemoc w domu, osamotnienie, obciążenie różnymi obowiązkami, doświadczenie wojny. I powiedzmy sobie szczerze, że wielu podejmuje trudy życia godnie i z pogodą ducha. Jaka zatem jest różnica między nimi a nami chrześcijanami? Czym różni się krzyż niechrześcijanina od krzyża chrześcijanina?

Poznać człowieka to coś znacznie więcej niż tylko coś o nim wiedzieć. Człowieka można poznać tylko z osobistego doświadczenia, spotkania, przebywania razem, ze wspólnych przeżyć i podobno trzeba zjeść beczkę soli nim się to stanie. Jezus może ten proces skrócić nawet do jednej chwili, ale od człowieka oczekuje otwartego serca i umysłu. Tak było w przypadku Piotra: pewnie razem z Apostołami długo się nad tym zastanawiali, dziwili się, zadawali sobie pytania – ale ostatecznie Piotr znalazł odpowiedź w okamgnieniu, a raczej usłyszał ją od Ducha Świętego.

Jaka zaś powinna być nasza postawa wobec Chrystusa? Bóg jest i powinniśmy Go naśladować, gdyż inaczej grozi nam kara wiecznego potępienia. Jezus z Nazaretu nie jest postacią z kreskówki, którą można się bawić. Syn Boży jest i żyje. Wzywa do nawrócenia, głosi Dobrą Nowinę, błogosławi i podnosi na duchu wszystkich, którzy pokornie proszą o pomoc. Okazuje miłosierdzie grzesznikom uznającym swoje winy. Istnienie Pana Jezusa nie zależy od naszego chcenia czy niechcenia. Nawet jeżeli komuś Zbawiciel przeszkadza, to nie spowoduje, że przestanie On być.

I w naszym życiu zdarza się i może się zdarzyć, że musimy po prostu wziąć krzyż na swoje ramiona. Taki, jaki w danej chwili jest potrzebny dla naszego zbawienia. Krzyż bólu, choroby, rozstania, samotności, odrzucenia, niezrozumienia, utraty bliskiej osoby. Krzyż jest jakby złączony z naszym życiem. Przychodzi moment, że trzeba go dźwignąć, ponieść. Gdy przychodzimy do kościoła na Mszę św. musimy sobie uświadomić po co tu przychodzimy.

A jak na pytanie Jezusa odpowiedzieli uczniowie? Jeden z nich o imieniu Piotr powiedział, że Pan Jezus jest Mesjaszem, czyli Chrystusem. Co to oznacza? Pan Jezus choć jest człowiekiem, jest też Bogiem. Bóg jak wiecie jest kimś potężnym, niezwykłym i dobrym. I ten Bóg stał się zwykłym człowiekiem. Można więc powiedzieć w nawiązaniu do historii z pikniku w przedszkolu, że tak jak tam aktorzy przebrali się za bohaterów bajek, tak Jezus Bóg „ubrał” się w strój człowieka. Dlatego mówimy o Panu Jezusie, że jest Mesjaszem, czyli Chrystusem. Zapytacie pewnie dlaczego Bóg przyszedł do nas w „stroju” człowieka?