maj/czerwiec 2022

Chrystus jako Dobry Pasterz jest treścią liturgii czwartej niedzieli wielkanocnej. Kościół jest bowiem Bożą owczarnią, której bramą i pasterzem jest Syn Boży (KKK 754). Liturgia ukazuje nam relację między Nim a owcami. Zbawiciel jest Zwycięskim Pasterzem, który przez swoje Misterium Paschalne prowadzi je do niebieskich radości (kolekta), daje im życie wieczne. Chrystus tak umiłował swoje owce, że oddał za nie swoje życie (antyfona na Komunię). Ofiara Zbawiciela uobecnia się w Eucharystii. Dlatego uczestnicząc w niej, możemy otrzymać łaskę odkupienia, która stanie się dla nas źródłem wiecznej radości (modlitwa nad darami).

Chciałabym usłyszeć od kaznodziei, w jaki sposób przezwyciężyć pewną, choć nie tylko moją, prawidłowość związaną właśnie z adoracją – walkę ze swoimi myślami. W momencie jej rozpoczęcia przychodzą do głowy miliony spraw, tematów i zadań do zrobienia od zaraz, przypominają się te zaległe, niemal już zapomniane, ale i te uprzedzające daleką jeszcze przyszłość. Czy jest sposób, by w jakiś sposób to pokonać? Czy adoracja nie powinna być spotkaniem z Chrystusem, w którym poznaję prawdę o samym sobie i słucham Jego głosu? Czy jest lepszy czas, by usłyszeć Jego imię i zapewnienie: Jestem przy Tobie.

Jezus, dając życie, daje jednocześnie to, co jest do życia potrzebne: na weselu w Kanie daje wino, a na pustkowiu daje chleb wielkim tłumom, które szły za Nim, by Go słuchać. Zwraca jednak uwagę na to, że dary ziemi to nie wszystko, czego nam potrzeba do życia: „Nie samym chlebem żyje człowiek”. Życie to znacznie więcej niż odzienie, pożywienie i dach nad głową. Jezus nadaje naszemu życiu głębszy sens, wyprowadza je z ciasnoty tego świata i umieszcza w bezkresnej rzeczywistości Boga, z doczesności wprowadza je w wieczność. Mało tego: Jezus oddaje swoje życie, by inni je mieli, by mieli je w pełni, w obfitości.

Jezus postrzega swoich uczniów jako dar Ojca. To niesamowite. Czyni to zresztą wielokrotnie w tej Ewangelii, zwłaszcza w modlitwie do Ojca w 17. rozdziale. Dostrzega w uczniach dar Ojca, o których ma się troszczyć. Nie porównuje ich do poddanych, lecz do przyjaciół. W świetle zmartwychwstania, które zapoczątkowało „nowe stworzenie”, „nowy świat” jesteśmy darem Ojca dla Syna, a więc kimś cennym. Nie daje się drugiemu w darze byle czego. W ten sposób Ojciec spogląda na uczniów swego Syna.

Po raz kolejny my, chrześcijanie, płyniemy pod prąd. Słowa są dla nas ważne i słuchamy ich. A słowa czytań i kazań są filarami podtrzymującymi naszą wiarę. To prawda, że słuchanie i podążanie za Panem Jezusem jest tym, co charakteryzuje nas jego uczniów, że każdy prawdziwy chrześcijanin słucha, to znaczy słucha słów, przykazań Chrystusa i widzi, że są one prawdą, a nie tylko opiniami wielkiego nauczyciela. Dla nas wierzących nie są to tylko słowa człowieka, ale Słowa Boga.

Owczarnią Jezusa, czyli Jego Kościołem, są nasze rodziny (obraz), nasza szkoła i nasza parafia. W tych wspólnotach Pan Jezus (obraz) dobry Pasterz korzysta z pomocy rodziców, katechetów i księży, by troszczyli się o nas zapewniając bezpieczeństwo i pomagając nam, abyśmy usuwali zło, grzechy z naszego życia i stawali się podobni do Pana Jezusa. Ważne jest, by każdy z nas pilnie słuchał co mówi do nas Pan Jezus.