marzec/kwiecień 2022

Wielu podchwytuje taki model życia. Kościół i Bóg to tradycja. Jakiś boczny element życia. Jezusa traktują jak małe dziecko, zabawkę, może nawet maskotkę, zwierzątko. Ma siedzieć cicho, ma się nie wtrącać, nie wymagać. Bo ja jestem wolny, i jeśli mi się zachce, to ja łaskawie, w mym wielkim majestacie zrobię Bogu łaskę. Ja zrobię łaskę, przyjdę czasem na Mszę Świętą. Ja zrobię łaskę – pomodlę się, przyjmę księdza po kolędzie, ochrzczę dziecko, poślę je do I Komunii. Może nawet dla świętego spokoju, zrobię Bogu łaskę i zawrę ślub kościelny. Ja, z mojego pańskiego stołu, coś rzucę Bogu, jakąś chwilę w tygodniu, niech się cieszy, że ja o Nim pamiętam. Jak małemu dziecku daje się cukierek, by się cieszyło, tak ja w spowiedzi wymienię kilka grzechów, nieważne czy wszystkie, może zataiłem jakieś, to moja sprawa.