30 niedziela okresu zwykłego
Sugestie programowe
Pokora wobec Boga pozwala otworzyć się na przyjęcie daru prawdziwego spotkania z Nim (KKK 2559)
23/10/22
Liturgia słowa umożliwia nam dziś refleksję nad fenomenem zwanym skruchą. Jest to określona postawa serca, która z czegoś konkretnego wynika, do czegoś znaczącego prowadzi i jest oznaką tego co dokonało się w ludzkim sercu, nie bez łaski Bożej! Słownik języka polskiego PWN definiuje skruchę, jako poczucie winy i żalu za wyrządzone zło i popełnione błędy, połączone z chęcią ich naprawy.
Ciekawszą definicję słowa skrucha podaje Wielki słownik języka polskiego, określając ją jako stan psychiczny osoby, której jest bardzo przykro, że zrobiła coś złego i chciałaby, żeby to się wcale nie wydarzyło lub żeby można było to naprawić. Warunkiem koniecznym prawdziwej skruchy jest zatem zdrowe poczucie winy oraz umiejętność pokornego przyznania się do popełnionych błędów. Pokora, która jest podstawą modlitwy (por. KKK 588; 2559; 2613; 2631) jest wielkim atutem przed Panem.
Aby więc modlitwa przynosiła oczekiwane owoce, by została wysłuchana, ten, który ją wznosi do Boga musi mieć odpowiednią dyspozycję serca. Nie może to być człowiek dufny w sobie, że jest sprawiedliwy i pogardzający innymi! Nie może to być ktoś, kto w czasie modlitwy z zdumiewającą pychą wychwala swoje osiągnięcia i porównuje się z innymi, wywyższając siebie! Bóg wysłucha jedynie człowieka pokornego, szczerze żałującego za swoje grzechy i błędy i pragnącego poprawy oraz naprawienia wyrządzonych szkód. Sercem skruszonym Pan nie pogardzi, gdyż skruszony grzesznik podoba się Bogu najbardziej!
„Posłani w pokoju Chrystusa”
Program duszpasterski Kościoła w Polsce 2021/2022
Dzięki niej „Bibliotekę Kaznodziejską” będziesz otrzymywał regularnie, w specjalnej cenie i z bezpłatną wysyłką! Sprawdź, jakie dodatkowe korzyści przygotowaliśmy dla Prenumeratorów.