listopad/grudzień 2023

Każda z propozycji zawierać będzie trzy aspekty treściowe, które stanowić powinny zasadniczy budulec współczesnej homilii: słowo Boże, liturgię, życie Kościoła. W części pierwszej (Wyjaśnienie tekstów świętych przez pryzmat misterium Chrystusa) ukazana zostanie synteza czytań mszalnych. Niekiedy pojawi się tu także odwołanie do tekstów Mszału. Słowo Boże zostanie także odniesione do Chrystusa, który wypełnia je w swoim życiu i dziele. Część druga (Wprowadzenie w misterium celebrowane w liturgii) będzie podkreśleniem tego, jak słowo Boże urzeczywistnia się w liturgii, jak celebracja liturgiczna uobecnia historię zbawienia, jak Chrystus objawiony w Piśmie Świętym pociąga wiernych do siebie i uzdalnia do naśladowania swego wzoru. W części trzeciej (Wskazanie na życie Kościoła uświęconego w Eucharystii) chodzić będzie o ukazanie życia Kościoła przemienionego przez Ducha Świętego w liturgii – o przedstawienie tego, jak historia zbawienia poświadczona w słowie Bożym znajduje swoją kontynuację w życiu wierzących.
Treść „Zeszytu homiletycznego” z jednej strony oddaje podstawową funkcję homilii, jaką jest wprowadzenie uczestników zgromadzenia liturgicznego w wielkie wydarzenia zbawcze uobecniające się w liturgii (por. KL 35, § 2). Homilię głosi się przede wszystkim po to, aby wierni mogli zaczerpnąć życia Bożego, którego źródło bije w liturgii. Ten, kto głosi homilię, doprowadza swoich słuchaczy do osobistej relacji z Bogiem oraz otwiera ich na zbawcze działanie Chrystusa i Ducha Świętego. Dzięki temu wierni mogą przekonać się, że „liturgia eucharystyczna jest ze swej istoty actio Dei, która włącza nas w Jezusa poprzez Ducha” (Benedykt XVI, Sacramentum Caritatis, nr 37).
Z drugiej strony opracowanie to wpisuje się w założenia obecnego programu duszpasterskiego pt. Uczestniczę we wspólnocie Kościoła. W „Zeszycie homiletycznym” owo „uczestnictwo” będziemy pojmować najpierw jako udział w życiu Bożym. To zwłaszcza w Eucharystii wspólnota wierzących otrzymuje życie Trójjedynego Boga, uczestniczy w Jego stwórczym i odkupieńczym dziele (Jan Paweł II, Ecclesia in Europa, nr 71). Liturgia wypromieniowuje ku nam moce zmartwychwstałego Pana. Gdy głosi się taki kerygmat, wierzący uświadamiają sobie, że pierwszym Budowniczym Kościoła jest sam Bóg. Zwłaszcza druga część każdej propozycji homiletycznej ma za cel wprowadzanie i otwarcie wiernych w owo eklezjotwórcze działanie Boga w Eucharystii. W tej części ukazane zostały także sposoby kształtowania czynnego uczestnictwa (participatio actuosa) w liturgii.
Owo „uczestnictwo” we wspólnocie Kościoła rozumiemy następnie jako współudział z braćmi i siostrami w funkcjach i zadaniach, jakie niesie ze sobą bycie członkiem Ciała Chrystusa. Ten, kto uczestniczy w liturgii, jest przemieniony łaską Boga, a następnie wezwany do budowania i rozwijania Kościoła, do wzięcia za niego odpowiedzialności. Celem homilii jest wtedy „kształtowanie duchowości komunii, a więc zdolności odczuwania więzi z bratem w wierze dzięki głębokiej jedności mistycznego Ciała, postrzegania go jako «kogoś bliskiego», dostrzegania w drugim człowieku przede wszystkim tego, co jest w nim pozytywne, a co należy przyjąć i cenić jako dar Boży” (Założenia programu duszpasterskiego). Konkret takiego uczestnictwa – zaangażowania w Kościele – ukazany został w trzeciej części każdej propozycji homiletycznej. Mamy tam przedstawiony praktyczny wymiar chrześcijańskiej miłości, odpowiedzialności za siebie i innych, postaw tworzących prawdziwie chrześcijańskie więzy, świadczenia przed światem poprzez umiejętność daru z siebie, itd. Takie przepowiadanie zmierza ku temu, aby misterium Boga żywego objawione i udzielone w liturgii „rozlało się” na życie codzienne wiernych tak, aby Chrystus stał się „wszystkim we wszystkich” (Kol 3, 11).
 Należy podkreślić, że przedstawione poniżej materiały nie są gotowymi homiliami. Stanowią natomiast podstawowy zarys ich treści. Ukazaną treść należy zatem rozwinąć, zaktualizować antropologicznie (uwzględnić szczególne potrzeby danej wspólnoty wierzących) oraz opracować pod względem formalnym.